Voornamelijk nostalgie

Peter Römer is er maar druk mee: eind 2016 werd bekend dat hij de nieuwe voorzitter van het Genootschap Nederlandse Misdaadauteurs (GNM) is geworden, hij jureert voor de Schaduwprijs en ondertussen schrijft hij ook stug door aan de Baantjer-reeks. Op z’n minst tot en met boek 85. De Cock en de moord op maat is deel 80.

In De Cock en de moord op maat heeft De Cock (met cee-oo-cee-kaa) één doel: de strijd met zijn vrouw winnen. Hun jubileum nadert namelijk met rasse schreden en hij ziet het helemaal niet zitten om een dag vast te zitten aan allerlei dingen die hij helemaal niet wil doen. Daarom staat hij vroeg op en gaat hij naar Het Concertgebouw voor kaartjes van een goede voorstelling. Maar als hij net aan de beurt is, belt zijn partner Dick Vledder hem: celliste Julia de Ruyter is dood op het podium aangetroffen.

Bij dit tachtigste boek is een kaart toegevoegd van alle moordlocaties van de voorgaande delen. De Cock en Vledder hebben stiekem heel wat misdaad voor hun kiezen gehad. En dat is niet zo vreemd, want ze razen door de zaken heen. De boeken zijn immers niet zo dik. Je moet ze ook niet lezen omdat je graag diepte en ingewikkelde plots wilt, maar vanwege de nostalgie.

De personages worden niet echt uitgediept, want er zijn immers al 79 boeken over De Cock en zijn team geschreven. Ook het verhaal zelf gaat niet echt de diepte in, leest zoals een aflevering van Baantjer was. De boeken steunen daardoor echt op nostalgie. Kreten zoals ‘Maar hij wist nog niet wat er de volgende ochtend zou gebeuren!’ of ‘Dat kon hij tenslotte niet weten’ zijn hier niet bijzonder. Knap is wel dat Römer zo schrijft dat het voelt alsof je een tv-aflevering kijkt. Dan zie je De Cock echt weer even voor je, ook als je nog echt een kind was toen je voor het laatst een Baantjer hebt gezien. Moet je een hoogstaande thriller verwachten? Nee. Een ingewikkeld plot? Ook niet. Maar dat is niet erg, want zo zijn de boeken (waarschijnlijk) ook niet bedoeld. Je waant je even terug in het verleden en dat is wel eens fijn.

‘Los’ een Baantjer lezen is echter niet echt te adviseren. Als je geen voorgaande delen hebt gelezen, dan mis je die diepgang wel. De personages komen zonder je achtergrondkennis over de serie niet echt tot leven, vooral de bijpersonages niet. De reeks is voornamelijk leuk voor de verzamelaars.