Intrigerend einde van een trilogie

Het is het laatste deel alweer van de Tom Blixen-trilogie. Ook Moskou Noir 3: De meesterspion is weer gebaseerd op waargebeurde elementen. Dat wil zeggen: Camilla Grebe en Paul Leander-Engström hebben het verhaal over een poloniumvergiftiging naar het Zweden van 2014 gehaald. Daarmee spelen ze wederom met de lijntjes tussen fictie en feiten. De twee ontmoetten elkaar tijdens hun studie en kwamen na enige tijd weer bijeen voor het schrijven van een trilogie. De tijd zal het leren of ze nogmaals een verhaal gaan schrijven nu deze trilogie is afgerond. 

Wie verwacht dat deze thriller ook verder gaat met het niet-afgeronde verhaallijn in deel twee, komt er bedrogen uit. Dit is direct een minpunt aan het boek; door de losse eindjes, blijf je toch met een wat onbevredigend gevoel achter. Je kunt De meesterspion zelfs als geheel losstaand verhaal lezen. Tom Blixen woont in dit deel niet meer in Rusland, maar is samen met Rebecka en de kinderen naar Stockholm verhuisd. Hij heeft een baan bij een gasbedrijf gevonden en ziet heel zijn wereld naar beneden komen als zijn beste vriend en baas Knut Svedberg wordt vergiftigd en tegelijkertijd zijn privéleven op knappen staat. 

Wat Grebe en Leander knap hebben gedaan, is de karakterontwikkeling. Tom en Rebecka blijven eigenlijk hetzelfde als ze in de voorgaande delen al waren, maar in Ksenia zie je wel echt verandering. Waar ze eerst een sympathiek, jong meisje was dat veel steunde op Tom, is ze nu flink aan het puberen en haat ze alles en iedereen. Dit zorgt voor een tweestrijd: enerzijds is het realistisch neergezet, anderzijds mis je de Ksenia uit de voorgaande delen.

Andere rollen zijn weggelegd voor Lennart, Hein en Sonny. Die eerste twee lijken zoveel op elkaar, zowel wat betreft karaktertrekken als achtergrondverhaal, dat het af en toe opletten geblazen is om de verhaallijnen uit elkaar te houden. Sonny daarentegen is een leuke toevoeging: hij is een oude rot in het vak en kwijnt weg in het team contraterrorisme, tot op het punt dat hij overweegt met vervroegd pensioen te gaan. Zijn subverhaallijn met Irina is af en toe echter net iets te veel van het goede en soms zelfs een tikkeltje ongeloofwaardig (alsof iemand aan een chatberichtje denkt als het over een nucleaire dreiging gaat). We hebben daarnaast ook nog Gelas, wier rol in het verhaal een tikkeltje cliché is.

Ook vliegt het eind hier en daar helaas een beetje uit de bocht. Er zijn een aantal ongeloofwaardigheden en toevalligheden in het verhaal geweven om alles tot een climax te brengen. Desondanks is De meesterspion weer een heerlijke thriller, waarbij je tijdens het lezen het idee hebt dat je ook nog eens iets opsteekt.