Duistere seriemoordenaar

Van showbizz naar seriemoordenaars? De Britse journaliste Fiona Cummins deed het. Nadat de vrouw van haar broer én haar eigen jongste zoon binnen korte tijd erg ziek werden, besloot ze dat het leven te kort was om je dromen niet achterna te gaan. Ze volgde een schrijfcursus en begon aan haar debuutthriller: De verzamelaar (in het Engels Rattle, niet te vergissen met het tweede deel uit deze Etta Fitzroy-reeks, The collector).  

Cummins heeft voor een interessante ziekte gekozen om haar thriller rond te centreren, houd je vast: fibrodysplasia ossificans progressiva (FOP). Ze noemt dit ook wel het ‘Stone Man Syndrome’, hoewel sommige mensen met deze ziekte dit een beledigende term vinden. In ieder geval: het jongetje Jakey Frith lijdt aan FOP, waardoor een tweede set botten over zijn eigen skelet heen groeit, waardoor hij steeds meer beperkt wordt in zijn bewegingen. Dat niet alleen: door zijn aandoening heeft hij de aandacht getrokken van de psychopaat die zijn vaders ‘bottenmuseum’ voortzet.  

Het is aan rechercheur Etta Fitzroy de bottenverzamelaar tegen te houden. Ze start een onderzoek naar de mysterieuze psychopaat, die het jonge meisje Clara Foyle al in handen heeft. Fitzroys zoektocht zorgt ervoor dat ze ook weer terug het verleden in gegooid wordt, toen ze een ander meisje niet heeft kunnen redden uit de handen van dezelfde man.  

Deze thriller heeft een erg interessante invalshoek. Combineer dat met korte hoofdstukken en het idee dat de dader ieder moment kan toeslaan. Resultaat? De verzamelaar leest als een trein. Aan spanning ontbreekt het dan ook absoluut niet. Toch heeft dit boek ook zo zijn gebreken: wáárom willen al drie generaties botten verzamelen, bijvoorbeeld? Leuk en aardig dat één man ooit zo’n kronkel in zijn hoofd had, maar het is best een dingetje om dat generaties lang vol te houden, zelfs als het je met de paplepel is ingegoten.  

En zo hebben we Fitzroy én vader Frith (Erdman, vreemde naam ook) die af en toe vreemde beslissingen maken, die vooral vanwege plotoverwegingen gemaakt lijken te zijn. Als ze zelf al denken dat sommige handelingen geen goed idee zijn… Daarnaast lijkt de invulling van de ziekte soms wat ongeloofwaardig, vooral als je er wat research naar doet.  

Daargelaten is het wel fantastisch dat de seriemoordenaar in dit verhaal niet alleen negatieve kanten heeft en zijn de meeste dialogen tussen Erdman en Lilith goed geschreven. Je kon de spanningen in hun huwelijk goed voelen. En het allerbelangrijkste is misschien wel het spanningselement, dat in dit boek zeker aanwezig is.  

Liefhebbers kunnen in ieder geval hun hart ophalen, want deel 2 zou snel moeten verschijnen: de Engelse versie komt al in januari uit.