Geen klassieke thriller

Sarah Lotz is gefascineerd hoe snel angst en paranoïde kunnen verspreiden na een heftig voorval. Hoe snel raken mensen in paniek als een cruiseschip stil komt te liggen? De auteur pakte haar koffers, vertrok uit Zuid-Afrika en deed een cruise over de Golf van Mexico om research te doen. Het resultaat is deel twee in de ‘De drie’-serie: De vierde dag.

De vijfdaagse cruise aan boord van de Beautiful Dreamer moet een mooie reis worden, als op de vierde dag plotseling de motoren uitvallen. Niemand maakt zich er bijzonder druk over, want het probleem is vast snel opgelost. Vervolgens is er ook geen elektriciteit meer en niemand kan bellen om hulp. De passagiers beginnen zich zorgen te maken: de wc's werken niet meer en wat als het voedsel opraakt?

Als ook nog eens het norovirus uitbreekt en er een dode vrouw ontdekt wordt, begint de ernst van de situatie pas echt goed door te dringen. De verschillende hoofdpersonen in De vierde dag doen echter hun best om hun hoofd boven water te houden. Zo heb je blogger Xavier, die van de extra tijd gebruikmaakt om meer onderzoek te doen naar de frauderende paragnost Celine del Ray. Maddie, de assistente van Celine, begint ondertussen te twijfelen of ze wel voor haar wil blijven werken.

Wie een klassieke thriller verwacht, komt bedrogen uit. Hoewel al heel vroeg in het boek duidelijk wordt dat er een moord is gepleegd, is die dood ondergeschikt aan het verhaal. Wat is het boek dan wel? Een mengeling tussen een horror en subtiele thriller is wellicht de beste omschrijving. Maar is het boek eng? Niet echt. Lotz neemt de tijd om haar verhaal te vertellen. Ze bouwt de spanning voornamelijk op door de verandering in het gedrag van Celine del Ray en de ‘spookverschijningen’ die gezien worden door de bemanning.

Door de rustige opbouw steunt het boek erg op de personages. Helaas is het lastig om je echt met ze te identificeren. Veel van de passagiers en bemanning zijn niet interessant of sympathiek genoeg om er een band mee op te bouwen. Dat het vertelperspectief tussen ongeveer zes personen wisselt, helpt daar ook niet bij. Lotz weet er daarentegen wel voor te zorgen dat je steeds meer vragen stelt. Daardoor ben je lang na het sluiten van het boek aan het nadenken over de inhoud. Denk je dat je weet hoe alles in elkaar zit? Dan schudt Lotz het weer even op, zodat je weer terug bij af bent.

De vierde dag is niet geschikt voor lezers die een ‘whodunit’ willen lezen, maar des te meer voor degenen die van mysterie houden. Want dat is wat het boek is: één en al mysterie.