Intrigerende thriller

Karin Slaughter weet in de proloog van Gespleten direct de nieuwsgierigheid op te roepen. Ze gooit de lezer meteen in een snelkookpan en geeft ook niet echt de ruimte om op adem te komen. We starten na de proloog in een restaurant, waar hoofdpersoon Andrea (Andy) Cooper en haar moeder Laura aan het lunchen zijn. Het leven van Andy verandert op slag als een gewapende jongeman om zich heen begint te vuren en haar moeder hem uiteindelijk doodt. Eigenlijk is dit al het moment waarop Slaughter kundig lijntjes uitzet. Door de proloog denk je een idee te hebben waarom Laura al die tijd onder een valse identiteit heeft geleefd, en toch blijf je lang in twijfel de pagina's omslaan.

Wat me goed bevalt aan het boek, is dat het verhaal niet chronologisch wordt verteld. Je krijgt verschillende tijden voorgeschoteld, vanuit verschillende perspectieven, zonder dat je direct doorhebt hoe alles in elkaar past. Ik moest bij de eerste wisseling wat wennen aan alle personages omdat je ineens met heel andere mensen te maken hebt. De opzet van het verhaal is ook iets anders dan in haar reeksen, dus de 'look and feel' in deze Slaughter kan iets anders zijn dan je gewend bent.

Wat ik ook fijn vond, is dat de personages echt hun eigen 'ik' zijn met hun positieve kanten en gebreken, zonder dat ze vervelend worden. Ik stoor me regelmatig aan domme acties van hoofdpersonages en eerlijk is eerlijk: Andy heeft ze zo nu en dan ook weleens. Toch komen die handelingen in dit boek niet over als een handigheidje om de plot een bepaalde kant op te duwen, maar als menselijke acties, waardoor ze niet irritant zijn.

Er moet bij gezegd worden dat Andy soms iets té schuchter is, iets te afwachtend, waarschijnlijk omdat ze sterk afhankelijk van haar ouders is. Hierdoor dacht ik af en toe: hup, een beetje peper erin. Dit werd alleen maar versterkt doordat we veel vanuit haar hoofd zien. Ze praat weinig, zoomt daardoor vaak in op gebeurtenissen (en herhaalt deze soms ook meerdere keren) en is over het algemeen gewoon vrij onvolwassen. Laura was mijn favoriet: ik vond haar intrigerend en de reis om alle lagen te ontdekken bleef boeiend. Vergeleken met haar was Andy wat oppervlakkig en, nou ja, saai.

Jammer is dat je na de eerste helft toch een flink deel van de puzzel al in handen hebt. Hierdoor was het hele element van verrassing voor mij een beetje weg en kon ik de meeste wendingen vrij goed voorspellen. Slaughter blijft echter een heerlijke schrijfstijl hebben, dus het leesplezier bleef hoog. Op naar de volgende!