Wat als je ontvoerder weer op vrije voeten is?
Een thriller schrijven, dat kost best veel research. Carla Norton hoefde niet veel onderzoek meer te doen: zij schreef al een aantal true crime-boeken over ontvoeringszaken in de Verenigde Staten. De kennis die ze opdeed over ontvoeringszaken, gebruikt ze inmiddels voor haar fictieve schrijfwerk. Het grootste verschil tussen non-fictie en fictie? Als ze wakker werd tijdens het schrijven van fictie dacht ze: ‘Dit kan ik gebruiken’, terwijl ze bij non-fictie dacht: ‘God, dit is echt gebeurd.’
In Het recht van de sterkste is de hoofdrol voor de tweede keer weggelegd voor Reeve. De studente heeft inmiddels haar leven weer aardig bij elkaar gelijmd nadat ze jarenlang in de kelder van de psychopaat Daryl Wayne Flint is gemarteld en verkracht. Flint verblijft in een streng bewaakt psychiatrisch ziekenhuis. Zijn advocaat en hij hebben echter voor elkaar gekregen dat hij niet in de strengst bewaakte groep zit, waardoor hij de kans ziet te ontsnappen. En dat betekent dat alle jonge vrouwen in de omgeving van Seattle in gevaar zijn.
Reeve besluit dat ze niet simpelweg achterover kan leunen terwijl er niemand is die hem beter kent dan zij. Daarom besluit ze naar Seattle af te reizen en samen met de gepensioneerde FBI-agent Milo Bender te helpen met het onderzoek. Reeve wordt gedwongen haar eigen verleden te verwerken en racet tegen de klok om Daryl Wayne Flint tegen te houden nog meer slachtoffers te maken.
Het recht van de sterkste wordt verteld vanuit meerdere perspectieven, waaronder natuurlijk die van Reeve, maar ook van Daryl Wayne Flint en de FBI. Vooral Flint is heel goed neergezet. Het is verfrissend dat verkrachting niet per se de reden is voor zijn fixatie op jonge meisjes, maar hij vooral een fascinatie heeft voor een mooie huid. Daarnaast is de karakterontwikkeling van vrijwel alle personages goed neergezet.
De perspectiefwisselingen zorgen voor een goede vaart in het verhaal. We weten als lezer meer dan Reeve en de FBI. Hierdoor voelt het geheel echt als een kat-en-muisspel. Want hoe lang duurt het voordat ze Flint op het spoor komen? Echter weet Norton ook nooit echt te schokken door deze stilistische keuzes: we weten immers al ver van tevoren wat Flint van plan is. Iedere zet op het schaakbord is daardoor te voorspellen. Zorgt dat ervoor dat het verhaal minder spannend wordt? Dat niet: als je het gevoel hebt dat er iets aan zit te komen en je door een perspectiefwisseling moet wachten om erachter te komen of je gelijk hebt, blijf je alsnog op het puntje van je stoel zitten.
Een ander knelpunt zit hem in het gemak waarmee Reeve zich in het onderzoek weet te mengen. Ze is betrokken, zeker, maar hoe kan het dat de FBI haar zo makkelijk overal aan mee laat werken? En waarom weet één meisje meer dan een heel FBI-team bij elkaar? Omdat ze jaren in zijn kelder vast heeft gezeten? Norton omschrijft nooit dat Reeve allerlei diepzinnige gesprekken met Flint heeft gehad.
Kijk je daar doorheen, dan blijft er een spannende, psychologische thriller achter waarbij je de protagonisten aanmoedigt om de antagonist te pakken te krijgen.
Reageer op deze recensie