Op het randje van ongeloofwaardigheid

De ‘meisjes’ zijn nog steeds hot. Ze verschijnen in talloze titels, zo ook in Het vorige meisje, de eerste thriller die de Britse auteur Tony Strong onder zijn pseudoniem J.P. Delaney schreef. Hij schreef eerder ook al onder het pseudoniem Anthony Capella. Een bewuste keuze, zo zei hij in een interview met de New York Times: ‘Door initialen te gebruiken, weten mensen niet of ik een man of vrouw ben. (…) Ten tweede reageren mensen op iets in het verhaal, niet op een naam. Je bevrijdt jezelf van verwachtingen door onder een pseudoniem te schrijven.’

In Het vorige meisje volgen we twee vrouwen die eenzelfde pad bewandelen: Emma (verleden) en Jane (heden). Ze zijn allebei op zoek naar een betaalbare woonruimte in Londen. Een kansloze missie, totdat ze op een uniek huis gewezen worden: een minimalistisch design van ontwerper Edward Monkford. Delaney wilde de psychologie van het minimalisme en systemen van organiseren onderzoeken: ‘Mijn boek vertelt wat er gebeurt als mensen die te ver volgen. Zoals een van mijn personages zegt: “Je kunt opruimen zoveel je wilt, maar je kunt niet wegrennen van de puinhoop in je hoofd”.’

En dat is precies wat de twee jonge vrouwen doen. Ze krijgen regels opgelegd en gaan hier ver in mee, alleen maar om het huis te mogen houden. Hier zit direct een punt dat wringt: waarom zou je als chaoot in hemelsnaam ‘ja’ zeggen op regels zoals het niet mee mogen nemen van boeken, niet mogen laten slingeren van kleding en constante monitoring? Als je dan nog meetelt dat Edward regelrecht uit 50 Shades of Grey komt gewandeld en de vrouwen toestaan dat ze compleet door hem gedomineerd worden. Het is maar net hoe geloofwaardig je zoiets vindt.

Verder komt Jane er al vrij snel achter dat er iets met Emma is gebeurd (net als de lezer). Ze bewandelen precies hetzelfde pad, ontmoeten dezelfde mensen en lopen tegen dezelfde dingen aan. Toch gaan er geen alarmbellen bij haar rinkelen. En omdat we om-en-om lezen over dan weer Jane, dan weer Emma, lezen we veel dubbel. Soms is het daardoor ook lastig niet uit het oog te verliezen over wie je nou ook alweer aan het lezen bent.

Het vorige meisje is best een aardig boek. Leuk als een tussendoortje, voor als je zin hebt om ‘gewoon’ een vermakelijke thriller te lezen. Je moet er alleen wel doorheen kunnen kijken dat de grenzen van geloofwaardigheid regelmatig opgezocht worden.