Verzuipt door de hoeveelheid personages

Je kon er bijna niet omheen: het debuut van Paula Hawkins (Het meisje in de trein) was hot. Het boek werd verfilmd en de Britse schrijfster domineerde wekenlang de bestsellerlijsten. Dat kwam haar goed uit, want ze stond op het punt haar huis te verliezen door financiële problemen. Dit jaar verscheen haar tweede thriller, In het water. De grote vraag is: voldoet het boek aan de enorme verwachtingen?

Jules Abbott keert terug naar haar geboortedorp Beckford als haar zus Nel dood in het water is aangetroffen. Ze doet dit met tegenzin: ze heeft al jarenlang niet met Nel gesproken en is zelfs langer niet teruggekeerd naar Beckford. Reden? Slechte herinneringen. Vooral aan datzelfde water waar Nel in gevonden werd. Als ze terug is in Beckford, blijken er al snel verschillende ideeën over Nels dood te bestaan. Nels dochter Lena denken dat ze zelfmoord heeft gepleegd, sommigen denken dat het een ongeluk was en ‘waarzegster’ Nickie Sage denkt aan moord. Jules zelf heeft geen idee: ze weet alleen dat ze graag zo snel mogelijk weer vertrekt.

Je krijgt bij In het water een kaartje met de belangrijkste bewoners van het dorpje Beckford. Bewaar deze goed als je van plan bent je tijd te nemen voor deze thriller. Lees je het boek niet binnen een paar dagen uit, dan ga je het overzicht namelijk geheid nodig hebben. Er zijn héél veel personages vanuit wie het verhaal verteld worden: Jules en Lena Abbott (respectievelijk de zus en dochter van de dood aangetroffen Nel), rechercheurs Sean Townsend en Erin Morgan, Seans vrouw Helen en zijn vader Patrick, Louise Whittaker en haar zoon Josh, ‘waarzegster’ Nickie Sage en twee verdronken vrouwen. Verwarrend? Zeker. Te veel? Als je ervan houdt personages echt te leren kennen zeker, want de hoeveelheid belet je ervan echt de diepte in te gaan.

Sterker nog: eigenlijk zijn alle personages vrij onsympathiek en ietwat eenzijdig. Dat maakt niet zoveel uit als je hun drijfveren leert kennen. Doordat je zó vaak van perspectief wisselt, lukt dat alleen niet echt. Je gaat alweer naar het volgende personage voordat Hawkins iemand echt uit kan werken. Hierdoor kost het moeite je echt mee te laten voeren. Als niemand je écht interesseert, is de spanning een stuk lastiger op te voeren. Toch is In het water een thriller die je blijft lezen. Dat komt vooral doordat Hawkins als geen ander weet hoe ze informatie achter moet houden. Je nieuwsgierigheid wordt geprikkeld, waardoor je bladzijde na bladzijde om blijft slaan. Interessant is ook dat ze weer met het concept van de onbetrouwbaarheid van het geheugen speelt.

Ergens slaat ze in het kunst van het achterhouden ook een beetje door. Werkelijk iedereen in Beckford heeft een of ander geheim en niemand is eerlijk over zijn doen en laten. Enerzijds zorgt dit ervoor dat veel mensen een motief hebben. Anderzijds zorgt dit er tegelijk voor dat ervaren thrillerlezers snel door kunnen hebben hoe de vork in de steel zit.

Raak je snel de draad kwijt bij een teveel aan personages? Laat dit boek dan aan je voorbij gaan. Vind je het fijn om uitgedaagd en geprikkeld te worden? Oppakken deze thriller. Je aandacht mag geen moment verzwakken, want dan ben je het verhaal meteen kwijt.