Niet spannend, wel fijn geschreven

Je baan opzeggen om je dromen achterna te gaan: Femmie van Santen deed het. Ze zegde na haar vijftigste haar banen op om zich te storten op schrijfcursussen en het creëren van verhalen. Dit zorgde voor verschillende publicaties, waaronder haar thrillerdebuut Lege handen.

Valerie en Cas vormen op het eerste gezicht een gelukkig gezin met hun zoon en dochter. Ze houden van elkaar, gaan naar de kerk en hebben allebei een leuke baan. Toch hangt er een schaduw boven het gezin, een schaduw waardoor het leven van Valerie nooit meer helemaal op gang is gekomen. Er is een derde kind, een 3-jarig meisje, dat als pasgeboren baby uit het Limburgse ziekenhuis geroofd werd.
Drie jaar later is het onderzoek nog steeds niet veel verder gekomen. Baby Babs werd meegenomen door een jonge vrouw, gehuld in traditionele Marokkaanse kleding die veel te groot voor haar was. Maar wie is ze? Er zit nog maar één rechercheur op de zaak als Valerie door haar beste vriendin Claire wordt aangespoord om zelf een zoektocht naar haar dochter te starten. Daardoor wordt de vlam in Valerie weer aangewakkerd en zet ze alles op alles om haar verdwenen Babsje terug te krijgen.

Lege handen  begint meteen met de verdwijning van Babs. In plaats van meteen door te gaan met het onderzoek en de radeloze ouders, kiest Van Santen ervoor om haar verhaal drie jaar later af te laten spelen. Dit zorgt er enerzijds voor dat de auteur zich goed heeft kunnen richten op de realistische karakterontwikkeling van de hoofdpersonen, die allebei een andere kijk hebben op hoe ze hun levens zoveel jaren later in moeten vullen. Anderzijds is het een gevaarlijke keuze, want het roept nog wel eens vraagtekens op: waarom nu een eigen onderzoek oppakken, ook al is er geen concrete aanleiding voor?

Daarnaast zijn er flink wat toevalligheden. Het onderzoek van Valerie gaat wel erg makkelijk, vooral voor iemand die ‘gewoon’ een lerares is op de basisschool en verder geen ervaring heeft in opsporingsonderzoek. Alle nieuwe en interessante feiten lijken zo in haar schoot te vallen nadat ze haar zinnen op het vinden van Babs heeft gezet. Jammer ook is dat de lezer al heel snel weet wie de dader is. De spanning ontbreekt daardoor. Misschien was dit een stilistische keuze om zo ook de kant van de dader te kunnen laten zien, maar voor een thriller is het funest voor de spanningsboog.

Hoewel Lege handen  eerder een spannend verhaal is dan een echte thriller, is het boek wel fijn geschreven. De personages zijn realistisch, bijvoorbeeld door het geloof van de hoofdpersonages en het typisch kinderlijke gedrag van de kinderen. Toch moet dit boek het eerder hebben van de psychologische kant en het inlevingsvermogen dan van daadwerkelijke spanning.