Spannend, maar standaard

Zijn eerste thriller is nog niet lang geleden verschenen, maar toch heeft BBC al interesse in een vierdelige serie van Iene Miene Mutte. M.J. Arlidge schrijft dan niet mee, want de Britse auteur heeft het te druk om twee thrillers per jaar te schrijven. Zijn nieuwste boek is Pluk een roos, met wederom inspecteur Helen Grace in de hoofdrol.

Ruby wordt verward wakker in een kamer die ze niet herkent. Haar moeder weet in eerste instantie niet zeker of ze alarm moeten slaan: de banden tussen Ruby en haar gezin zijn slecht en ze heeft haar familieleden al een lange tijd niet gezien. De jonge vrouw heeft bovendien nog een berichtje gestuurd, maar toch wringt er iets: hoe kan het dat Ruby er vandoor is terwijl ze net op het punt stond alles uit te praten met haar familie? En waarom is de overactieve Twitteraar ineens zo stil?

Inspecteur Helen Grace gaat aan de slag met de vermissingszaak en vermoedt al snel dat ze voor de derde keer in haar carrière op zoek is naar een seriemoordenaar. Want is het echt toeval dat er meerdere jonge vrouwen met een soortgelijk profiel plotseling zijn verdwenen en alleen nog sporadisch contact leggen via digitale kanalen? Hoewel Helen ervan overtuigd is dat ze haar gevoel moet volgen, probeert hoofdinspecteur Ceri Harwood hier een stokje voor de steken. En erger nog: ze is Helen liever kwijt dan rijk.

Pluk een roos zet de vaart er direct goed in. Die snelheid weet Arlidge vast te houden door gebruik te maken van korte hoofdstukken en wisselende perspectieven. Het is een goede keus om niet alleen vanuit het onderzoekende team te schrijven, maar ook vanuit de dader én het slachtoffer. Wij weten als lezer meer dan Helen Grace en de rest van de politie, waardoor we een betere connectie met Ruby krijgen en meer te weten komen over de eerdere slachtoffers.

Waar het in deze thriller rammelt, is dat alle standaard ingrediënten voor het klassieke verhaal aanwezig zijn. Het ontvoeren van meisjes is een pad dat al vele malen bewandeld is. Dat is niet erg, maar een andere invalshoek of twist kan erg helpen bij de beleving van het boek. Arlidge kiest echter voor de gebaande paden en vertrouwt te veel op toevalligheden. Waar hij wel buiten de vakjes kleurt is de verhouding tussen Helen en hoofdinspecteur Ceri, maar het gedrag van voornamelijk Ceri komt soms bijna ongeloofwaardig over. Geen enkele keer is ze echt bezig met haar werk. Ze heeft slechts oog voor Helen, waardoor het moeilijk te begrijpen is dat ze überhaupt ooit hoofdinspecteur is geworden.

Is Pluk een roos daardoor een slechte thriller? Dat niet. Het verhaal heeft veel vaart en is zeker plezierig om te lezen. Je blijft je afvragen of Helen en haar team op tijd zullen zijn om Ruby te redden. Toch heeft Arlidge wel kansen laten liggen: minder focus op Ceri Harwood en meer focus op de moordenaar had het boek waarschijnlijk goed gedaan.