Vol met verrassende wendingen en een interessante plot

Een excentrieke wiskundedocent gaf tijdens zijn lessen niet alleen ingewikkelde formules op, maar las ook voor uit de boeken over Sherlock Holmes. Daardoor groeide Mark Billingham op met misdaadverhalen en wist hij precies wat hij wilde worden: schrijver. Net als Holmes speurt ook Billinghams hoofdpersoon Tom Thorne in de straten van Londen; zo ook in het elfde deel uit de serie, Stervensuur. “Er zijn veel prachtige toeristische plekken, maar het is ook een stad van spoken en contrast”, zei Billingham in een interview met The Guardian. “Het is bijna onmogelijk om geen haat-liefdeverhouding te hebben met deze plaats.”

Rechercheur Tom Thorne is zo vaak over de schreef gegaan dat hij in Stervensuur  gedegradeerd is tot de uniformendienst. In plaats van moorden op te lossen, krijgt hij daardoor alleen nog maar te maken met de minder spannende zaken. Als hij dan opgeroepen wordt naar een ouder stel dat zelfmoord heeft gepleegd, is niemand verbaasd als zijn alarmbellen gaan rinkelen: speuren zit in de natuur van Thorne.
Niemand gelooft echter dat Thorne een moordenaar op het spoor is. Hij kan er niet echt de vinger op leggen waarom hij de plaats delict wantrouwt, waardoor hij keer op keer berispt wordt door zijn leidinggevenden. Thorne heeft daardoor het gevoel dat hij uitgelachen wordt. Zijn motivatie om de zelfmoorden tot op de bodem uit te zoeken, wordt dan ook alleen maar groter. Hij roept hierbij de hulp in van forensisch patholoog Phil Hendricks en twee oude vrienden bij Moordzaken. Maar Thorne begeeft zich op glad ijs: zijn relatie, carrière en de levens van iedereen om hem heen worden beïnvloed door zijn jacht op de waarheid.

Hoewel deze thriller het elfde deel is in de reeks over Thorne, is het boek prima te lezen zonder voorkennis. Wel zijn er veel verwijzingen naar de voorgaande tien delen, waarover je een deel achtergrond mist. Niet al deze verwijzingen worden tot in de puntjes uitgelegd, maar genoeg om in grote lijnen te begrijpen waarom Thorne op het punt is gekomen waar hij nu is. Hij heeft geen vrede met zijn degradatie, heeft geheimen voor zijn vriendin Helen en trekt altijd zijn eigen plan. Hoewel je je daardoor niet altijd goed kunt identificeren met Thorne, is deze persoonsontwikkeling geloofwaardig en goed geschreven. De grillige kantjes van zijn relaties met zowel Helen als zijn 'partners in crime' geven het boek een nog realistischer gehalte.

Stervensuur zit vol met verrassende wendingen en heeft een interessante plot. Jammer is wel dat vriendin Helen niet echt een toegevoegde waarde gaf aan dit boek. Bovendien waren niet alle stappen in het onderzoek even logisch. Thorne had al vrij snel het gevoel dat er iets niet klopte aan de twee zelfdodingen, maar het spoor dat hij uiteindelijk vond, was vrij vergezocht. Toch is het een erg fijne thriller waarin je snel 'nog één hoofdstuk dan' leest. En nieuwsgierigheid naar het volgende deel roept het boek zeker op...