Pas spannend vanaf de tweede helft

Tupla Mourits – een ongewone naam. Schrijfsters Wendela de Vos en Atie Vogelenzang kozen voor een Finse naam als pseudoniem omdat hun eerste boek zich in Finland afspeelde. De Nederlandse achternaam zorgde voor verwarring, en daarom werd Tupla Mourits veranderd in Tupla M. Toch blijft het schrijversduo iets hebben met namen: vooral de naam van de hoofdpersoon is belangrijk. In de nieuwe thriller Val  is een van de hoofdpersonen Valerie (Val), die stierf door een val in een mijnschacht: een dubbele betekenis dus.

Caro van Soerendonk is een echtscheidingsadvocate die op non-actief is gesteld. Om haar leed nog erger te maken, worstelt ze ook nog eens met de slechte relatie met haar man en dochter. Ze vertrekt naar haar eigen huisje, waar ze steeds sneller en vaker naar de drank grijpt. Dan staat er plotseling een vrouw voor haar deur, die van Caro’s moeder in het verpleeghuis hoorde dat Caro advocate is. De vrouw, Hannie, vraagt Caro haar te helpen met een op het eerste gezicht simpele zaak: de verzekering wil niet uitbetalen na het ongeluk van haar dochter Val.
In eerste instantie zit Caro niet echt te wachten op Hannie, die eigenlijk bijna niets weet over haar dochter en waarom ze precies in de buurt van een mijnschacht was. De zaak lijkt echter simpel en het geeft Caro wat te doen. Ze besluit Hannie te helpen door naar de verzekeraar te bellen, maar komt al snel onduidelijkheden op het spoor. Caro roept de hulp in van een oud-collega, want was het ongeluk van Valerie wel puur een ongeluk?

Val  moet de eerste honderd pagina’s wat op gang komen wat betreft spanning, maar maakt dit goed door boeiende personages. Caro is geen standaard hoofdpersonage door haar drankverslaving en soms ietwat irritante karaktereigenschappen. Daardoor is ze misschien niet iemand met wie je direct een band voelt, maar het maakt haar wel heel menselijk. Hannie houdt haar de spiegel voor doordat ze beiden een dochter hebben die ze eigenlijk niet echt kennen of gekend hebben. Caro maakt heel wat veranderingen door als persoon, waardoor je als lezer steeds meer begrijpt hoe ze denkt en je je meer met haar kunt identificeren.

Een leuk extra is Solo, de asielzoeker en pizzabezorger die zijn oase van rust vindt in een kamer van Caro, de ‘vrouw die altijd pizza bestelt’. Om zijn plekje veilig te stellen, laat hij de vreemdste dingen achter, zoals bonnen of een oude zonnebril. Dit zorgt voor wat humor tijdens de verder serieuze gebeurtenissen. Caro's dochter Julia is een overtuigende, puberende tiener, die niet direct staat te springen om haar moeder te vergeven voor haar alcoholgewoonten en gebrekkig moedergedrag.

Al met al is Val  een fijne thriller waarin, tot de tweede helft, echte spanning ontbreekt. Tupla M. gebruikt dat deel voornamelijk om de personages uit te werken, en dat is wel even inkomen.