Een emotionele achtbaan

De Vlaamse schrijfster Anja Feliers schrijft naast kinderboeken ook vrouwenthrillers. Ze put uit haar eigen ervaringen als ze schrijft; haar moeder overleed toen ze zelf slechts elf jaar was, waardoor verlies haar niet vreemd is – een thema dat in haar boeken prominent aanwezig is. Inmiddels heeft Feliers vier psychologische thrillers op haar naam staan, alle met psychologe Kathleen Verlinden in de hoofdrol. Vergeet mij niet  is haar recentste boek.

Wim is vermoeid, zoals iedere dag: zijn baby is een schreeuwbaby, waardoor hij slaappillen moet slikken om 's nachts niet constant wakker te worden en overdag minder concentratieproblemen te hebben. Het is een dag als alle andere als hij na een werkdag terug wil rijden naar huis en zijn zoontje Fenne op de achterbank van zijn auto aantreft. Het jongetje ademt niet meer – het was die dag erg warm. De nachtmerrie van iedere ouder wordt voor Wim en zijn vrouw Saskia werkelijkheid. Kan hun relatie de dood van hun zoon overleven? En hoe gaat dochter Bo met de situatie om?
Saskia wil vanwege haar woede en verdriet niet met Wim over het ongeval praten, terwijl Wim met vele vragen worstelt. Hij kan zich niet herinneren wat er tijdens die noodlottige ochtend is gebeurd, want de slaappillen waren nog niet helemaal uitgewerkt. Hij besluit daarom hulp te zoeken bij psychologe Kathleen Verlinden. De psychologe vraagt zich al snel af of het verhaal wel klopt, want er lijken puzzelstukjes te ontbreken. Het verhaal is niet compleet.

De emoties in Vergeet mij niet  worden vanaf het begin krachtig en realistisch neergezet: de wanhoop spat van de bladzijden af. Als lezer vergeet je soms dat het om een thriller gaat in plaats van om een roman. Je leest over een gezin waarin iedereen op eigen manier met een noodlottig ongeval omgaat. Dit komt ook doordat het even duurt voordat Wim zich af gaat vragen wat er eigenlijk precies is gebeurd, maar heel storend is het niet. Je leert door het rustige tempo van Feliers eerst de personages goed kennen voordat ze de lezer wat dieper in het verhaal meevoert. Daardoor is het makkelijk om je te identificeren met de hoofdpersonages – zelfs met de dementerende moeder van Wim, die altijd op de achtergrond aanwezig is en op een unieke manier humor in het verhaal brengt. 

Het struikelpunt van dit boek ligt in de tweede helft van het verhaal. Feliers probeert context te geven en biedt om die reden meer geschiedenis van de personages, maar daardoor komen er vragen naar de oppervlakte drijven waar je vervolgens geen antwoord meer op krijgt. Bovendien is het einde er vrij abrupt en dit doet niet alle personages evenveel recht. 

Vergeet mij niet  neemt de lezer bij de hand in een emotionele achtbaan. Wanhoop, jaloezie, afgunst, verlies: Feliers weet verschillende kanten van de mens handig in het boek te weven. Deze thriller wekt bij de lezer een gevoel van afschuw op; heerlijk om op donkere avonden te lezen en vervolgens veilig in je eigen bed te kunnen kruipen!