positief verrast

Ik ben door dit boek in feite positief verrast. Ik had recensies gelezen en ook enkele citaten waarvan mijn nekharen gingen overeind staan. Dus ik had gevreesd dat ik me ging ergeren... Maar dat was niet het geval.
Het is een onderhoudend boekje en zeker het lezen waard. Bianca Toeps schrijft vrij plat en vrij cynisch, een beetje zoals de brutaaltjes die ik in mijn jeugd heb gekend en die zich wilden sterk en evenwaardig tonen zoals wij, de oudere jongens.

Wel moet meteen verteld worden dat het vrij basaal de diagnostiek rond autisme behandelt, mooi is wel dat ze het doorspekt met ervaringen, maar verwacht dus geen wetenschappelijke verhandeling.

Eén van de mooiste dingen in het boek vind ik dat ze geen tips geeft aan mensen met autisme, maar aan hun omgeving. Over het algemeen lees ik altijd in vele boeken over autisme hoe een persoon met autisme zich "minder autistisch" kan gedragen, het probleem met zulke tips is dat ze het zelden over emoties hebben. Ze leggen namelijk nooit uit bij hoe je een gesprek kunt beginnen en gaande kunt houden om na het gesprek niet een etmaal lang uitgeput te zijn. Ook de ervaringsverhalen zijn leuk te lezen, sommige lijken een beetje onwerkelijk, maar dan probeert ze weer wel te duiden waarom een persoon iets lukt dat volgens andere autisten dan weer een nachtmerrie zou kunnen lijken.

Verder is ze inderdaad, zoals iemand in de recensies stelt, vrij cynisch, en hier en daar berispt ze ook de niet-autische wereld, maar ik ervaar altijd een positieve ondertoon in haar woorden, waardoor het het geheel iets lichter maakt.