Vooral Naoki's verhaal... Het laatste "verhaaltje" is wel prachtig

In dit boek legt een jongen van dertien zijn autisme uit in vijftig vragen. Hij doet dat bijzonder intelligent. Naoki komt over als een bijzonder lieve jongen, wel heeft hij heel erg de neiging om zich voor zijn autisme te verontschuldigen, en zich een last voor anderen te voelen, wat het soms wat treurig maakt.
Wat helaas wel erg tegen dit boek speelt is het feit dat Naoki enorm generaliseert: autisten houden daarvan, autisten doen dit, autisten doen dat. Als persoon met autisme vind ik zelf dan weer weinig aansluiting trouwens in het boek, ben ik dan minder autistisch omdat ik b.v. niet van wandelen hou? ;)

Wel wil ik aandacht vragen voor het laatste verhaal in het boek, over een jongen Shun die sterft en ziet wat dit met zijn moeder doet. Toen ik dit verhaal aan mijn moeder vertelde, zei ze me: "interessant, iets dat helemaal niet kan" (ze is niet voor onrealistische verhalen)... Maar natuurlijk past dit verhaal bijzonder goed in het boek en kun je het metaforisch zien hoe de autistische Naoki, die geen één op één gesprek kan voeren ziet wat zijn autisme doet voor zijn geliefden, hoeveel pijn hij heeft voor het feit dat zijn hele zijn zijn geliefden pijn doet en dat hij het niet kan veranderen. Het is in mijn ogen dan ook een bijzonder treffend (in Naoki's beleving) verhaal, die heel erg doordacht is.
Maar Naoki komt over als een heel erg intelligente jongen waar ik graag tegen zou zeggen: "ook jij mag zijn wie je bent."