We zien de dingen niet zoals ze zijn, we zien ze zoals wij zijn.

Lang geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met de term Akashakronieken, door de boeken van Rudolf Steiner. Later kwam daar het morfogenetische veld van Rupert Sheldrake bij, en tot op de dag van vandaag blijven onverklaarbare verschijnselen in ruimte en tijd bij mij vragen oproepen. Ook die ik zelf heb meegemaakt.
De schrijfster belooft de lezer: “….je bent uiteindelijk in staat om vorige levens, parallelle werkelijkheden en alternatieve universums te verkennen…”. Met een gezonde dosis scepsis over de vele beloftes die ik al in vele boeken ben tegengekomen, was ik vooral benieuwd.
Ik heb het hele boek gelezen, ik heb er een mening over en tegelijkertijd aarzel ik. Want wie ben ik om tegengas te bieden aan een gerenommeerde en wereldwijd erkende schrijfster.

Ik kan heel ver meegaan met Kim, als het gaat om de kracht van intuïtie en het toeval om betekenis aan je leven te geven. Waarbij voor mij overigens toeval wél bestaat. Om een citaat dat o.a. wordt toegeschreven aan Anaïs Nin aan te halen: we zien de dingen niet zoals ze zijn, we zien ze zoals wij zijn.
Het boek draait om een “database” waar alle gebeurtenissen uit verleden, heden en toekomst in zouden worden opgeslagen. Met de juiste tools zou eenieder daar toegang toe hebben. Daarbij gebruikt Kim in mijn ogen de omgekeerde bewijslast: als je een ingeving kreeg van een blauwe vrachtwagen, en daarna zie je er een, al is dat veel later, dan is dat een voorbeeld dat je informatie hebt verkregen uit de “database”. Daarnaast roept ze je op om het teken ruim te interpreteren. Je voelt denk ik al aan wat mijn sceptische aard daarvan vindt.
Ander voorbeeld zijn de signalen met cijfers. Je ziet 11:11 op je telefoon! Een teken? Kan zijn, maar kan ook gewoon selectieve waarneming zijn, want weet jij echt nog welke 56 andere getallen je hebt gezien telkens als je op je telefoon keek? Dat doen wij mensen namelijk, filteren, want anders zouden we compleet gek worden van alle informatie en indrukken.

In het boek wordt steeds verwezen naar dé kwantumtheorie, zonder echt iets te bewijzen. De schrijfster trekt echt alle registers open met voorbeelden, inclusief Star Trek, Star Wars en de film Ghost met Patrick Swayze. En toch zijn er echte voorbeelden, die gewoonweg niet te verklaren zijn. Voor mij in ieder geval ook nog steeds niet aan de hand van dit boek.

Het zal geen verrassing zijn dat de belofte voor mij dus niet is uitgekomen.

Bijna aan het einde van het boek groeide ik iets dichter naar de schrijfster toe, toen ze aangaf dat: “…het belangrijkste onderdeel van dit bijzondere bestaan is niet de wetenschap die dit alles verklaart, maar het feit dat het betekenis heeft…”
En bij het dankwoord: “….dank aan de uitgever voor het uitgeven van boeken met ideeën die de wereld kunnen veranderen..” was ik bijna om.

De belofte op de cover is Kim wat mij betreft niet nagekomen, het boek heeft me wel de hele tijd aan het denken gezet. En als het boek bereikt dat je meer betekenis aan je leven kunt geven (al dan niet met de Akashakroniek), kan het zeker waardevol zijn.
Ik blijf het dan wel jammer vinden dat gelijktijdig aan de lezer wordt gevraagd om in een theorie te geloven, die voor mij niet bewezen wordt in dit boek. En inderdaad, om weer met Anaïs Nin te eindigen: dat is zoals ik de dingen zie.
Kijk dus zelf maar!