Pak deze uitdaging aan. Je bent gewaarschuwd!

Dit boek zou moeten beginnen met een waarschuwing: let op, de inhoud van dit boek kan confronterend zijn.
Staat er niet in, dus bij deze ben jij als lezer alvast gewaarschuwd.

Het boek van Pete Walker heeft mij in ieder geval diep geraakt. Dat heeft aan de ene kant te maken met de vorm. Pete spaart zichzelf niet, en laat je heel dichtbij komen door een heel persoonlijk beeld te geven van zijn zoek- en ontdekkingstocht naar zijn eigen emoties. Met alle mooie en lelijke aspecten.
Normaal ben ik daarnaast niet zo’n fan van allerlei citaten, echter dit keer vond ik de meeste treffend gekozen en op zijn plaats. Dat geeft het boek gelijk een sfeer van een andere dimensie. De citaten vullen soms de tekst aan, en bieden soms even lucht, licht en ruimte.

Aan de andere kant beschrijft Pete heel mooi de complexiteit van emoties. Ik raad je uiteraard aan om dit boek helemaal te gaan lezen, en wil je daarnaast meegeven wat mij het meest is bijgebleven.

Er waren drie inzichten die mij het meest zijn bijgebleven.
Als eerste de complexiteit van emoties. Haha, dat lijkt een dooddoener maar je herkent vast wel de verwarrende toestand wanneer je gelijktijdig tegengestelde emoties ervaart. Bijvoorbeeld dat je heel kwaad bent op iemand waarvan je heel veel van houdt. Ik maak dan vaak de keuze om één van beide toe te laten (meestal die van houden van), maar onderdruk dan de andere emotie. Pete laat je zien dat je deze emoties (en soms meer dan twee) gewoon kunt toelaten. En hoe je er constructief mee om kunt gaan.

Het tweede inzicht raakt ook aan de filosofie van Gabor Mate. In je leven, vaak je jeugd, maar ook daarna leer je (als je pech hebt) om bepaalde emoties te onderdrukken. En dat heeft effect op je verdere leven. Daarbij maakt het opnieuw niet uit of je fysiek of verbaal mishandelt bent. Ikzelf ben vaak geneigd om verschil te maken in de ernst van fysiek of verbaal geweld. Wat het met jou en je emoties doet maakt dus geen verschil. In beide gevallen is de impact heel groot. En emoties laten zich niet onderdrukken. Die zoeken een uitweg in compensatie of (die ken je waarschijnlijk ook al) in somatische klachten.

Het derde inzicht gaat over vergeving. Als het je ouders waren die aan de wieg stonden van de onderdrukking van bepaalde emoties, dan is het heel verleidelijk om ze te willen vergeven. Want de loyaliteit aan je ouders zit heel diep. Waarmee je nog steeds je boosheid onderdrukt. Pas nadat je de boosheid hebt kunnen toelaten (ook daar weer het liefst niet destructief) ontstaat er ruimte voor vergeving.
Wat dus niet betekent dat je het goedpraat, maar dat je het kunt loslaten en rouwen.

Ik heb gevoel, maar vind mezelf niet super emotioneel. Toch heb ik de tissues regelmatig erbij gehaald, of het boek even weggelegd.

Mijn disclaimer moge helder zijn, dus mocht je het aandurven én jezelf meer emoties gunnen, én daarmee jezelf meer ruimte willen geven: pak deze uitdaging aan!