Zaadje van verandering is geplant.

Ik wilde dit boek lezen omdat ik al langere tijd dubbel reageer wanneer ik het weer te druk heb. Dan mopper ik, maar misschien levert het me wel iets op, waardoor ik de drukte (onbewust) zelf over me afroep.
De schrijfstijl van Anna Lembke deed me heel sterk denken aan de boeken van Gabor Maté. Veel voorbeelden uit de eigen verslavingspraktijk, en een mooie openheid over de eigen verslaving. Vooral dat laatste zorgt er bij mij voor dat ik de boodschap eerder kan accepteren. Want hoe makkelijk is het om vooral te wijzen naar de worsteling van anderen. En het sluit ook aan bij hoofdstuk 8, waarin Anna beschrijft dat radicale eerlijkheid over je verslaving een van de wegen naar herstel is.

She practices what she preaches!

Met de schrijfstijl stopt overigens ook mijn vergelijking met Gabor. Anna Lemke heeft een andere kijk op verslaving.
Anna Lembke beschrijft in heldere en begrijpelijke taal, wat er in je hersenen gebeurt wanneer je verslaafd bent aan een middel of gedrag. En hoe de neerwaartse spiraal er dan uitziet. Bij meer dopamine wordt je systeem ongevoeliger hiervoor, en heb je juist meer nodig. Zoals Anna het uitlegt: het wordt steeds moeilijker om plezier te beleven aan simpele (laagdopamine) activiteiten.
Een heel mooi inzicht vond ik de keerzijde van plezier: de pijn die vervolgens optreedt om het systeem weer in balans te brengen. Daarin trekt Anna haar visie breder naar een maatschappelijk niveau. Net als plezier hoort pijn bij het leven. En in deze tijd hebben we teveel tijd, middelen en media om die pijn te kunnen ontlopen.

Ook hier draait het om balans (en dan niet als dooddoener), want andersom reageert het lichaam op pijn door dopamine aan te maken. Denk hierbij aan intensief sporten, of de koude ijsbaden van de Wim Hof methode. Met daarbij een geniale waarschuwing: ook aan pijn kun je weer een nieuwe verslaving overhouden……

Door het hele boek heen geeft Anna Lembke voorbeelden en oefeningen die je kunt doen in het licht van jouw verslaving. Waarbij dat vaak niet met een paar oefeningen is op te lossen. Dat kan een paar jaar duren, of een leven van discipline van je vragen.

Ik heb het boek uit, maar ben er nog niet klaar mee. Er zitten nog vele vragen in mijn hoofd. Dat maakt dit boek voor mij bijzonder. Want ergens weet de schrijfster een zaadje van verandering in mij te planten.
Het boek liet mij zien dat wanneer ik zelf de drukte opzoek in mijn werk, door de stress juist de dopamine afneemt. En dan snap ik nu waarom ik dan bijvoorbeeld een drankje lekkerder vind en meer ga snacken (welkom dopamine!). Vraag is nu of, en vervolgens met de vraag waarom, ik die stress bewust opzoek. Heel veel stof tot nadenken en verder onderzoek, en als een boek zoiets kan bereiken, dan is maar één conclusie gerechtvaardigd: een pareltje dat de moeite waard is om ook te gaan lezen.