Het is nooit te laat om een gelukkige jeugd te hebben

Ik ben nog van de oude stempel, boeken zijn van papier! Soms wil ik nog weleens lonken naar een e-reader, vanuit ruimtegebrek en vanwege het gewicht.
Maar met dit boek heb ik een voor mij wel heeeel grote stap gezet. Ik heb dit boek namelijk “gelezen” als luisterboek. Een groot risico voor mij, omdat ik al snel af kan haken op de stem van de voorlezer.
En een luisterboek vind ik echt veel meer “in your face” of juister verwoord: in your ear.
De voorlezer zit letterlijk in je hoofd. Bij dit boek zorgde dat ervoor dat de boodschap nog intenser bij mij binnenkwam. Een vrouwelijke stem die ook nog eens in de ik-vorm je warm en liefdevol toespreekt als een emotioneel zeer aanwezige moederfiguur.

Tot zover over de vorm.

Dit boek was weer een pareltje, om meerdere redenen. Jasmin Lee heeft een zeer prettige schrijfstijl, waarbij ze je niets wil opdringen. Op de juiste momenten relativeert ze, en brengt ze de nodige nuances aan in haar boodschap. Zeker met het onderwerp in je achterhoofd, zorgt ze ervoor dat zij je wél serieus neemt, koestert en liefdevol op weg helpt.
Ze komt met heldere beschrijvingen hoe de “ideale” moeder eruit zou kunnen zien, en sluit naadloos aan bij de huidige tijd, door moeder los te zien van de vrouw waaruit je geboren bent. Verschillende personen, ongeacht geslacht of relatie tot jou kunnen de moederrol vervullen. Daarnaast hoef je echt geen verschrikkelijke jeugd gehad te hebben, om toch in het hier en nu last te hebben van een afwezige moeder.
Jasmin Lee komt met vele voorbeelden en oefeningen om dat voor jezelf te onderzoeken.

Wat ik echt heel sterk aan haar boek vind, is dat ze je ook oproept om niet te blijven hangen in je jeugd. Ondanks al het gemis van vroeger, wat je nooit meer zult kunnen herstellen, kun je in het hier en nu wel zorgen dat je een goede moeder hebt. Daarin kun je voor jezelf zorgen, anderen die rol voor je laten vervullen, en misschien kun je bij uitzondering dit gemis met je eigen moeder herstellen.
Tweede sterke punt vind ik dat ze je oproept om te leren snappen waarom je moeder zo afwezig was. Meestal is het geen kwade opzet, maar stonden de eigen trauma’s of het ontbreken van een goed rolmodel in haar jeugd, jouw moeder in de weg om de moeder te zijn die jij nodig had. Dat is zeker geen excuus voor haar gedrag, maar wel bedoeld om haar te begrijpen, misschien vergeven, en vooral je verleden los te kunnen laten.

Voor mij was het allermooiste leerpunt, dat je in het hier en nu op je omgeving (collega, leidinggevende, partner, kind) reageert alsof je nog een klein kind was. Zodra een gebeurtenis in het hier en nu oude pijn oproept, reageer je als het kind dat toen ook pijn had. Confronterend tot en met, maar dat biedt wel dan de ruimte om te kunnen helen.
Jasmin Lee wijst je dan op een paar van mijn favoriete instrumenten zoals Voice Dialogue en Familieopstellingen.

Zoals gezegd omdat dit pareltje raakt aan mijn eigen verhaal, en ik sinds tijden weer flinke stappen heb kunnen zetten in mijn eigen strijd met dat verhaal, raad ik je zeker aan om het te lezen en de oefeningen te doen.

Aan het eind geeft Jasmin Lee nog een boodschap die voor mij dé samenvatting is van dit boek: het is nooit te laat om een gelukkige jeugd te hebben.
En dat wens ik jou toe.