Een verdienstelijk en overtuigend debuut

Peter Römer, zoon van Piet, vader van Thijs en Nienke en een televisiedier in hart en nieren. Na een behoorlijke carrière als acteur (hij speelde o.a. in een aantal toneelproducties en samen met zijn vader een hoofdrol in ‘De kip en het ei’) ontwikkelde Peter Römer zich vooral achter de schermen. De laatste twintig jaar werkte hij als Hoofd Drama en Creative Director in dienst van John de Mol, later Endemol. Als producent was hij betrokken bij grote televisiehits als ‘Goede tijden, slechte tijden’ en ‘Gooische vrouwen’.

Als schrijver verdiende Römer zijn sporen met scenario’s voor ‘Baantjer’, ‘Grijpstra & De Gier’ en een aantal andere populaire series. In 2012, vlak voor zijn 60e verjaardag, begint hij aan een nieuw hoofdstuk in zijn carrière en ziet zijn thrillerdebuut het levenslicht. Of zoals hij het zelf liever noemt: een ‘moordroman’.

Een goed gekozen aanduiding, want Chantage opent naar het voorbeeld van de eerder genoemde televisiekrimi’s met de vondst van een lijk. Het lichaam van de veertigjarige Karina Winter wordt gevonden door haar werkster, die in allerijl niet de politie, maar roddeljournalist Addy Lust belt. Niet zonder reden, want Karina is een 'Bekende Nederlander'. Als actrice won ze alle prijzen die er te winnen waren, maar de laatste jaren haalde ze de bladen vooral door haar uitspattingen met drugs en drank. Ze blijkt te zijn vermoord.

Addy Lust heeft ook wel een reden om er snel bij te zijn, want Karina werkte tot haar dood aan haar memoires, waarvoor hij al een dik voorschot betaalde. Zuur voor de roddelkoning: haar notebook en dus ook het manuscript zijn nergens te vinden. Terwijl Addy op zoek is naar ‘zijn manuscript’ en rechercheur Hanna Vermeer haar tanden zet in de moordzaak, besluit ene Harry Weerman, aan de andere kant van de stad, zijn spaargeld te investeren in een bordeel. Een goed doordachte keuze, want Harry gaat niet over één nacht ijs, maar toch is dit het begin van een noodlottig scenario.

Met Chantage zet Römer een goed geconstrueerde ‘whodunit’ neer. Zijn televisieachtergrond en ervaring als scenarioschrijver zijn duidelijk aanwezig, en niet alleen vanwege het (artiesten)wereldje waarin het verhaal zich gedeeltelijk afspeelt. De personages zijn echte ‘characters’ en sommige scènes zijn dusdanig geschreven dat ze zo in een Nederlandse politieserie zouden passen. De plot is waterdicht en bevat een paar intelligente wendingen. Ook op zijn schrijfstijl valt nagenoeg niets aan te merken. De story is zeer toegankelijk, en de verschillende verhaallijnen worden knap en geloofwaardig naar elkaar toe geschreven. Het verhaal leest dan ook als een trein, ook al wordt het tot de ontknopingscène nergens echt spannend. Het gebrek aan spanning is dan ook het enige puntje van kritiek. Römer opereert vrij braaf tussen de lijntjes.

Toch is Chantage een zeer verdienstelijk en overtuigend debuut, en een tip voor liefhebbers van de wat meer gepolijste, de iets bravere, whodunit.