De apotheose kent haar weerga niet

Ik schreef het al eens eerder (zie mijn recensie over Een zomer zonder slaap), er is een heel nieuw segment Nederlandstalige thrillers aan het ontstaan. Misdaadromans met een licht humoristische of ironische ondertoon waarin niet zozeer de misdaad zelf, maar een bonte mix van (hoofd)personages centraal staat.

Hoewel de plot technisch veelal geniaal geconstrueerd is, moeten de verhalen het niet hebben van nagelbijtende spanning. Het thrillerelement zit besloten in verraderlijke twists en verrassende situaties. Een andere overeenkomst zit 'm in het feit dat er slechts zelden een rol van betekenis is weggelegd voor de sterke arm van de wet. Het politieonderzoek speelt bijna altijd een ondergeschoven rol.

Elvin Post (Groene vrijdag, Roomservice), Bram Dehouck (Een zomer zonder slaap) en Suzanne Hazenberg (Obstructie) zijn zomaar drie auteurs die leunen op, zoals ik het maar even noem, de “personage-gedreven plots”.

Ook Suzanne Hazenbergs tweede thriller, Eet, past keurig in het rijtje want ook dit boek wordt bevolkt door kleurrijke, soms licht karikaturaal aangezette personages.

In Eet zitten drie opzichzelfstaande verhaallijnen die uitermate knap bij elkaar worden gebracht in een apotheose die haar weerga niet kent.

We volgen “gastarbeider” Marek die samen met zijn moeder en zus een vrij onopvallend leven “lijdt” totdat ze betrokken raken bij een auto-ongeluk. Moeder overleeft de klap niet en zus lief, die de auto bestuurde, slaat op de vlucht. Het ongeluk is de aanleiding voor het keerpunt in zijn leven...

Niet ver bij Marek vandaan wonen Anouk en Joost. Hun relatie staat onder hoogspanning. Anouk is geobsedeerd door gezond eten. Eigenlijk eet ze alleen nog maar fruit. Joost heeft geen idee hoe hij nog tot haar kan doordringen en alles wat hij doet leidt alleen maar tot knallende ruzies. Ook hier is het keerpunt slechts een kwestie van tijd.

De jonge Colombiaanse prostituee Mercedes werkt om de hoek in een bordeel, gerund door Pooier Rico. Mercedes droomt ervan om terug te keren naar haar vaderland. Zij wacht op haar (enige) kans om uit de greep van Rico te ontsnappen.

Door een bizarre samenloop van omstandigheden komen ze op elkaars pad terecht en lijkt ieders keerpunt door het lot een zetje in de verkeerde richting te krijgen.

Suzanne Hazenberg laat ook met Eet zien dat ze goed kan schrijven en op afroep beschikt over een behoorlijk zieke geest. De scènes in het boek die onder de noemer “gruwelijk” vallen, kunnen de competitie aan met de Karin Slaughters en Mo Hayders van deze wereld. Ondanks dit leest Eet als 'light' voer. Het is bij vlagen ook best wel spannend, maar gek genoeg niet zozeer door de gruweldaden die Hazenberg recht voor z’n raap beschrijft. De spanning zit ’m in het antwoord op de vragen: waar gaat dit allemaal naar toe en hoe komt het bij elkaar?

Hardcore thrillerfans laten ook deze Hazenberg beter links liggen, maar liefhebbers van interessante, niet alledaagse, knap uitgewerkte plots zullen hun vingers bij Eet aflikken. Ik heb me er in ieder geval ontzettend mee vermaakt!