Ik baal een beetje

Ik durf te stellen dat 'Enter', het eerste deel van de Rebound-trilogie van Willem Asman, behoort tot de beste Nederlandstalige thrillers die ik ooit las. Na tips van Charles den Tex en onze eigen thrillerspecialist Soraya Vink was ik al getriggerd, maar na het winnen van de Gouden Strop 2018 knalde het boek keihard mijn ‘Wil ik lezen’ lijst binnen. Mijn enige twijfel was mijn weerstand tegen trilogieën en series. Hoewel je op mijn persoonlijke top 25 best een paar serieboeken tegenkomt, ben ik de laatste jaren veranderd in een typische ‘stand-alone’ lezer. ‘Enter’ las ik met veel plezier: een sterke thriller met een slim verhaal, en het duurde dan ook niet lang voordat ik ‘Error’ oppakte. Het zou best kunnen dat ik de lat te hoog heb gelegd, maar ‘Error’ komt geen moment dichtbij de heerlijke leeservaring die ik had bij ‘Enter’.

Let op: ‘Error’ is geen slecht boek en zit vrij goed in elkaar, maar het mist de urgentie die het nodig heeft om onder je huid te gaan zitten. Om het verhaal niet los te willen laten. Show, don’t tell, is één van die heilige regels bij spannende verhalen, maar ‘Error’ blinkt vooral uit in ‘tell’. Een groot deel van het boek is een vertelling, een uitleg over de achtergronden van REBOUND, een commercieel beschermingsprogramma dat mensen met veel geld - of het nu criminelen zijn of slachtoffers - een nieuwe identiteit geeft en ze helpt een veilig nieuw leven op te bouwen. De ‘show’ is voor een groot deel gevat in een soort raamvertelling over één van de gebruikers van het programma, een voormalig huurmoordenaar die een nieuw leven opbouwt en door goed te doen zichzelf meer en meer in de nesten werkt. Maar ook die ‘show’ miste zoals gezegd de urgentie die ik nodig heb om een boek op te vreten. Te vaak dacht ik na over de reden van wat ik las. Te vaak had ik geen idee waarom ik dat nu per se moest weten. Vergeleken met ‘Enter’ heb ik me door ‘Error’ heen geworsteld, maar dat doet het schrijftalent van Willem Asman veel en veel te kort. En daar baal ik een beetje van. Het hele REBOUND-idee vind ik fantastisch en ook de manier waarop Asman het programma laat werken is bijzonder knap uitgedacht.

‘Error’ eindigt met een sterke eindsprint en een fijne cliff hanger waardoor ik deel drie ook ga lezen. Ik houd me graag vast aan het idee dat boek twee een investering van de lezer is als warming-up voor een knalgoed laatste deel. Maar de lat ligt wederom hoog. ‘Exit’ moet bewijzen of het REBOUND-verhaal van Asman écht een drieluik nodig had. To be continued.