Zonder enige twijfel zijn minste

In Het laatste jurylid keert Grisham terug naar Clanton, de plaats waar zijn eerste thriller De jury (Time to kill) zich afspeelde, temidden van de rassen- en klassenongelijkheid in de jaren zestig en zeventig. De jonge Willy Traynor gaat direct na zijn studie aan de slag bij een lokale krant in Clanton. Hij begint als redacteur, maar weet binnen de kortste tijd, met financiële hulp van zijn oma, de slechtlopende krant op te kopen en er nieuw leven in te krijgen. De Times wordt pas echt een succes als hij zich stort op Danny Padgit, de man die terecht staat voor de brute verkrachting en wrede moord op een plaatsgenoot.
Grisham maakt ons in ruim drieënhalf honderd pagina’s deelgenoot van gebeurtenissen in het stadje. Hij maakt zijstapjes naar de integratie van de zwarten in Mississippi, bekritiseert de oorlog in Vietnam, bindt de strijd aan tegen corruptie, beschrijft een ongewone vriendschap tussen een blanke jongen en een oude zwarte vrouw en schijnt zijn licht op de kerkelijke verdeeldheid in die roerige periode. De auteur overspoelt je met informatie over de gemeenschap en introduceert persoon na persoon tot het je letterlijk begint te duizelen. Grisham vergeet in de woordenbrij alleen één essentieel ingrediënt, namelijk de spanning. Hoewel de bestsellerschrijver wel tracht met een aantal ‘cliff hangers’ een vorm van spanning te creëren, slaagt hij hier niet in. Ook de verhaallijn geeft geen houvast. Zijn continue heen en terug gespring in de tijd maken het bijna onmogelijk om het verhaal te blijven volgen en de ‘cliff hangers’ blijven dan ook maar een beetje in de lucht hangen.
Het is mij nog steeds niet echt duidelijk waar dit boek nu werkelijk over gaat… Grisham heeft gegokt op een ander paard en heeft naar mijn mening verloren. Het laatste jurylid is zonder enige twijfel zijn minste misdaadroman en ik durf mij af te vragen of dit manuscript ooit door de uitgever in behandeling was genomen als ‘zijn’ naam er niet op had gestaan.