Het is voor een lezer bijna onmogelijk grip te krijgen op de personages en het verloop van het verhaal.

'Ik heb een verschrikkelijke hekel aan recensenten,' vertelde Marion Pauw in een recent interview met de Volkskrant. De winnares van de Gouden Strop 2009 denkt namelijk dat wij - recensenten - haar boeken niet voor ons plezier lezen, maar alleen maar om haar te betrappen op fouten. Ik kan u, de lezer, mijn collega-recensenten en niet in de laatste plaats Marion Pauw zelf verzekeren dat ik met alle plezier ben begonnen in Jetset, haar vijfde literaire thriller.
In Jetset gooit Pauw het over een heel andere boeg dan de voorgangers. Ze wilde ‘het vetste smeuïge boek schrijven dat ze kon verzinnen’, zo vertelt ze in het eerder genoemde artikel. Een whodunit in de geest van de meesteres van het genre: Agatha Christie, maar dan met seks en bloed. Wat dat betreft is ze met verve geslaagd want Jetset bevat een groot aantal elementen die zo uit een “klassieke” Christie gehaald kunnen zijn. Niet in de laatste plaats de kleurrijke, soms op het randje van karikaturale, personages, want dit boek telt er nogal wat.
Het verhaal is eenvoudig. Multimiljonair Alexander Zilver huurt een groot jacht af en laat zijn beste vrienden overkomen om zijn honderdste miljoen te vieren. Het wordt al snel duidelijk dat de “vrienden” zonder uitzondering een grondige hekel aan de selfmade miljonair hebben. Voeg hierbij ook een aantal opmerkelijke figuren in de bediening en een onmogelijke gezagvoerder en alle ingrediënten voor een “gezellig” weekje op het water zijn aanwezig. Wanneer Zilver op volle zee dood aangetroffen wordt op zijn kamer is iedereen verdacht. De kapitein met detective-aspiraties gooit het anker uit en besluit niet te rusten voordat hij de dader heeft.
Jetset is een “whodunit” in de volste betekenis van het woord. Marion Pauw heeft haar hersens dan ook niet echt gebroken over de “why” of de “how”, en dat is voor mij precies het manco van dit boek. Pauw zet je een aantal keer echt op het verkeerde been en tot aan de ontknoping kan het nog alle kanten op. Dit is echter geen verdienste van een goed doordachte plot, maar volledig te wijten aan de bijna onnavolgbare personages, die het ene denken en het andere doen. Het is voor een lezer bijna onmogelijk grip te krijgen op de personages en het verloop van het verhaal.
Voor een aantal lezers is Jetset ongetwijfeld een lekker en vlot geschreven mengelmoes van Gooise Vrouwen en Agatha Christie met een opwindend sausje in de vorm van snelle seks en aardige intriges. De echte (literaire) thrillerlezer zal tot de ontdekking komen dat het verhaal op verschillende plaatsen behoorlijk rammelt en een flinke portie toeval en hier en daar wat raadsels nodig heeft om tot een ontknoping te komen. De epiloog maakte mijn verwarring in ieder geval compleet, want ik heb werkelijk geen idee wat de achterliggende gedachte daarvan zou kunnen zijn geweest.