Een mooi begin van een trilogie

Als Neerlands bekendste advocaat verdedigde Bram Moszkowicz veelbesproken personen als Heineken-ontvoerder Willem Holleeder, Geert Wilders en Desi Bouterse. Maar inmiddels behoort de strafpleiter zelf tot deze categorie van veelbesproken, soms bejubelde, maar steeds vaker verguisde persoonlijkheden. Moszkowicz houdt ervan om op het randje te acteren. Zo combineerde hij zijn werk als duur betaalde advocaat graag met een leven in de spotlights, schoof hij maar wat graag aan als ‘specialist’ bij Albert Verlindes RTL Boulevard en maakte hij zelfs zijn opwachting in een commercial van een bekende verzekeraar. Dat Moszkowicz ook in zijn werk dat randje regelmatig opzocht, werd niet zo lang geleden duidelijk toen hij voor het leven werd geroyeerd uit zijn ambt. Niet veel later verscheen ook het bericht dat hij samen met schrijver Leon de Winter werkte aan een trilogie waarvan het eerste deel nu net verschenen is. Maffiamaat, de titel van het boek, is natuurlijk een onmiskenbare verwijzing naar de bijnaam die Jort Kelder Moszkowicz een aantal jaren geleden toekende. Maar daar eindigt de link naar het leven van Moszkowicz niet, Maffiamaat staat vol met dergelijke verwijzingen. Niet toevallig heeft hoofdpersoon, de eveneens geroyeerde advocaat Benjamin Mendel dezelfde initialen en maakt hij deel uit van een roemruchte advocatenfamilie, heeft hij een schrijver als beste vriend (Lex Winters) en laat hij voor een bekend tv-programma zijn licht schijnen op actuele ‘juridische zaken’. Waar auteur Moszkowicz de grens overschrijdt tussen feiten en fictie weet alleen hij, en dat geeft het boek een extra interessant laagje en daarnaast voldoende voer voor speculatie.

Wat je direct opvalt tijdens het lezen van Maffiamaat is de fijne schrijfstijl die Moszkowicz hanteert, de eigen tone-of-voice en de kleurrijke personages die hij ten tonele voert. Het maakt direct duidelijk waarom het Parool stelt dat Moszkowicz zijn boek boven dat van collega’s weet uit te tillen.  Schrijftechnisch is het boek dan ook dik in orde. Of je het moet lezen als een echte thriller valt te bezien. Alle elementen die een boek tot een thriller maken zitten erin. De voormalig advocaat speelt ermee als een volleerd schrijver, plant cliffhangers daar waar ze horen en voert de spanning, zij het zeer gedoseerd, op. Wat het interessant maakt, en het boek mogelijk direct diskwalificeert als ‘pure thriller’, is dat de spanning zich vooral (ver) van het hoofdpersonage afspeelt. Mendel zelf heeft het vooral druk met overpeinzingen, zich als aangeschoten wild - en onbegrepen - te voelen en het wegmanagen van schuldgevoelens. En ondertussen maakt hij het voor zichzelf nagenoeg onmogelijk en glijdt hij steeds verder weg van zijn eigen normen en waarden. Tot zelfs het moment komt dat hij voor de keuze staat echt een maffiamaat te worden.

Maffiamaat is een mooi begin van de aangekondigde trilogie en kun je eigenlijk niet anders zien dan een zeer geslaagde introductie op alles wat nog moet komen. Het volgende deel wordt geschreven door Leon de Winter. Ik ben reuze benieuwd wat de ervaren schrijver kan toevoegen aan de wereld die debutant Moszkowicz heeft gecreëerd.