Een boek dat je nooit meer vergeet

"Hoe ver zou jij gaan om in de ogen van de moordenaar van je dochter te kunnen kijken?" Met die zin trok de Amerikaanse uitgever van Moordenaar zonder gezicht de aandacht. Intrigerend. Kevin Guilfoile, de debuterende auteur hield mij vervolgens volledig in zijn greep met een even futuristisch als geloofwaardig verhaal. Even grappig als beklemmend. Even spannend als ontroerend. Met een portie kippenvel als uitsmijter... Het was in 2006 dat Moordenaar zonder gezicht, toen nog getiteld Des duivels, in het Nederlands verscheen. Zijn tijd te ver vooruit wellicht, want de door Crimezone bestempelde "thriller van het jaar" werd in verkoopcijfers niet waargemaakt. Nu probeert de jonge uitgeverij Marmer het opnieuw met Guilfoile. En terecht. Want ook zijn tweede boek (dat dit jaar voor het eerst in Nederlandse vertaling verschijnt) werd overladen met lovende kritieken. Dit schreef ik vijf jaar eerder:

Moordenaar zonder gezicht bestaat uit twee delen. In het eerste deel volgen we de gebeurtenissen die het leven van dr. Davis Moore flink op zijn kop zetten. Eerst wordt er een aanslag gepleegd op de arts, voor de deuren van zijn vernieuwende, maar zeer succesvolle “kloonkliniek”. Je bent niet in een sciencefictionboek gestapt, maar in de Verenigde Staten van, zeg maar, over een jaar of tien. In de kliniek van Moore worden onder zeer strenge regels met behulp van DNA baby’'s gekloond, van overleden - volledig gescreende - DNA-donors. Zoals valt te verwachten is niet iedereen even blij met deze vorm van technologische en medische vooruitgang. Door de tientallen aanslagen van geloofsorganisatie “Hands of God” op artsen, hebben reeds een aantal kloonartsen hun werkzaamheden in dit veld beëindigd. Moore is nog niet bijgekomen van de mislukte aanslag op zijn leven of hij krijgt te horen dat zijn 16-jarige dochtertje Anna - hun enige kind - verkracht en vermoord is. Zijn wereld stort in, zeker wanneer een jaar later blijkt dat het politieonderzoek volledig is vastgelopen en de moordzaak een officiële “cold case” is geworden.

Als Moore de eigendommen van Anna ophaalt van het politiebureau, vindt hij tot zijn grote verbazing tussen de kleding van zijn dochter een buisje met DNA-materiaal van de vermoedelijke dader. Een duivelse gedachte maakt zich van hem meester.

Tegen alle regels en morele bezwaren in, besluit dr. Moore het gevonden DNA te gebruiken voor een nieuwe cliënte van de kliniek om zo alsnog achter de identiteit van de moordenaar te komen. De kloon zal namelijk 100 procent identiek zijn aan de “verstrekker” van het DNA, en dus zal baby Justin na verloop van tijd uitgroeien tot het evenbeeld van de vermoedelijke moordenaar.

Voor het tweede deel maken we een sprongetje in de tijd. Het is vijf jaar later. Amerika is volledig in de ban van Shadow World, een omgeving op het internet waar de spelers een virtueel leven leiden. Ze gaan er naar het werk, het café, maken er vrienden, et cetera. De zogenaamde “true to lifers” spelen hun echte leven na in Shadow World (ze zijn dus gewoon zichzelf), maar het overgrote deel van de spelers zoekt naar het avontuur en neemt een andere identiteit aan. Deze virtuele wereld doet sterk denken aan 'Second Life' van Linden Lab. Dat beleefde haar hoogtepunt in 2008 (red.).

Terwijl miljoenen Amerikanen aan de pc gekluisterd zitten, waart er zowel in Chicago als in de virtuele Shadow World een seriemoordenaar rond. De inmiddels veertienjarige tiener Justin heeft een bovenmatige interesse voor de seriemoordenaar en vermoedt dat een en dezelfde dader in beide werelden verantwoordelijk is voor de moorden. In deze wereld volgen we Justin die ouder wordt, en dr. Davis Moore die inmiddels een landelijke bekendheid is op het gebied van klonen en zijn dagen vult met het houden van presentaties en netwerken op recepties. En natuurlijk probeert hij, zonder dat het teveel opvalt, het gezin waarin Justin opgroeit in de gaten te houden. Langzaam maar zeker komen alle verhaallijnen bij elkaar tot een van de meest onvergetelijke ontknopingen die ik ken. Het beloofde kippenvel is gegarandeerd! Moordenaar zonder gezicht is een boek dat je nooit meer vergeet.
Een gedeelte van deze recensie werd 2006 gepubliceerd bij de verschijning van Des duivels.