Het schiet gewoon niet op...

Roep uit de verte is de tweede thriller van Ake Edwardson met hoofdcommissaris Erik Winter in de hoofdrol. Een bijna typisch scandinavische thriller met veel aandacht voor gevoel, sfeer en personages maar met een gebrek aan tempo. Winter is een likable man met een herkenbare levensstijl: te veel werk en te weinig tijd voor zijn familie en vrienden. Nu ook weer wordt hij volledig opgeslokt door een nieuwe zaak wanneer het lijk van een onbekende vrouw wordt gevonden. De frustratie wordt alsmaar groter als blijkt dat het onmogelijk is de zaak op te lossen zolang van de identiteit van de vrouw elk spoor ontbreekt.

Dit is het grootste probleem waar Winter mee worstelt, en dat is dan ook direct het probleem van de lezer: het schiet gewoon niet op. Naar alle waarschijnlijkheid heeft de uitgever van Edwardson ditzelfde gedacht en hem de tip gegeven om voor meer aktie te zorgen. Het resultaat: de auteur heeft aktie toegevoegd, maar zonder dat het de verhaallijn op enige wijze beinvloedt. Opzichzelfstaande gebeurtenissen, die normaal gesproken garant staan voor spanning en sensatie, worden terloops beschreven: een gijzelingsdrama, een mishandeling, een schietpartij. In Roep uit de verte is het niet meer dan een mislukte poging het verhaal en de lezer aan de gang te houden.

Aan zijn schrijfstijl en de invulling van de personages ligt het echt niet, want wat dat betreft heeft Edwardson wel iets in huis. Iets meer pit en aktie zou het verhaal gered hebben. Nu is het echt een beetje zonde van het vele papier en mijn tijd. Want het is dan ook nog eens een aardige pil.