Geen volbloed thriller, wel een spannende roman

Romanschrijver Jeroen Guliker besloot zo’'n twee jaar geleden een thriller te schrijven. Zijn uitgever, die eerder de twee romans van hem uitbracht, zag er geen heil in en de auteur besloot afgelopen zomer met hem te breken. Dit lezende, en wetende dat de uitgever in kwestie, namelijk Karakter Uitgevers, ook onderdak biedt aan thrillerschrijvers als Loes den Hollander, Corine Hartman en Leighton Gage, zorgden bij mij voor de eerste vraagtekens bij Verborgen vrucht. Waarom zou een uitgever besluiten het boek van een “eigen schrijver” niet te publiceren? Was het niet goed genoeg?

Nog in hetzelfde bericht vertelde Guliker dat hij in gesprek zou zijn met andere uitgeverijen. Daarna werd het stil. Opvallend genoeg verscheen Verborgen vrucht bij Credo Uitgevers, de uitgeverij die Guliker onlangs zelf oprichtte. Laten we het voorzichtig stellen: een dergelijke voorgeschiedenis betekent meestal niet veel goeds en geeft zeker geen aanleiding voor een snelle bespreking. Totdat Guliker vorige week in een persbericht wereldkundig maakte dat "hij" er in de eerste week bijna tweeduizend van verkocht (lees ook: Bliksemstart voor thrillerdebuut Jeroen Guliker) en, zo vertelde hij mij, bijna allemaal gesigneerd. Gesigneerd of niet, tweeduizend boeken is veel, erg veel. Menig uitgever zal jaloers hebben gekeken naar dat bericht, en even waarschijnlijk ook vol ongeloof. Als Guliker het boek niet zelf, maar via de boekhandel had verkocht zou Verborgen vrucht namelijk keihard de Bestseller 60 zijn in gedenderd.

Onvermijdelijk begon ik dan ook met de nodige vooringenomenheid aan Gulikers thrillerdebuut. Het boek is opgeknipt in vier delen, waarmee hij de lezers redelijk gestructureerde sprongen laat maken door de tijd. In de proloog, die minstens net zo mysterieus is als het verhaal ‘achter’ Verborgen vrucht, zijn we getuige van de brute moord op een jonge vrouw. Hoewel getuige ... net als de vermoedelijke dader hebben ook wij werkelijk geen idee wat zich heeft afgespeeld in een hotelkamer bij Van der Valk in Haarlem-Zuid. En dat blijft een hele lange tijd zo ... De proloog blijft je gedurende het hele verhaal als een kwade droom bij.

In Verborgen vrucht komt Telegraaf-misdaadverslaggever Max Noordhoff (43) erachter dat zijn huwelijk met topadvocate Daphne berust op jarenlange leugens, waarin ook crimineel Bruno Polderman een rol speelt. Daphne laat Max met hun twee puberende kinderen achter in hun kapitale woonboerderij en komt zelf enkele boerderijen verder terecht in, jawel, het huis van Polderman.Terwijl Max zijn leven weer op de rails probeert te krijgen en er een lustig vrijgezellenbestaan op nahoudt, komt hij in contact met het ex-liefje van Polderman, de twintig jaar jongere Anna. Het is liefde op het eerste gezicht en Anna betrekt al snel de boerderij van de Noordhoffjes. Max leeft vijf jaar in een hemel van geluk, totdat een vreselijke gebeurtenis aan al het mooie en goede een einde maakt. Helaas, ook zijn nieuwe leven lijkt gebouwd te zijn op leugens.

Jeroen Guliker heeft het goed gedaan, hoewel ik Verborgen vrucht eerder een spannende roman dan een thriller zou willen noemen. Guliker geeft een beeldend inkijkje in het leven van een vrijgezelle veertiger, die na een bijna twintigjarig huwelijk een nieuwe fase ingaat, en rijgt de nodige clichés die daarbij horen (midlife crisis!) aaneen tot een bij vlagen hilarisch en soms erotisch schouwspel. Verborgen vrucht is hierdoor misschien geen volbloed thriller, maar een lekker boek is het zeker. Met name door de proloog blijf je als lezer op je qui-vive, want bij elk nieuw personage denk je even terug aan de opening van het boek. Is zij het? Is hij het? Met voldoende twists in het verhaal, zet Guliker de lezer met de regelmaat van een klok op het verkeerde been.

Gulikers tone of voice werkt aanstekelijk en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Max meer gemeen heeft met zijn schepper dan zijn leeftijd. Gulikers vele vrouwelijke fans zullen smullen van de (seksuele) escapades van zijn alterego. Wij mannen stiekem ook, maar wij worden daarnaast ook nog eens getrakteerd op ongeëvenaarde flauwe mannenlol. Misschien schuilt hierin dan ook de enige valkuil van de thrillerdebutant: Verborgen vrucht is een nogal vol boek geworden, niet alleen qua drank, seks en intriges, maar ook door de vele personages en subplotjes. De onstuimige, onnadenkende acties van Max zijn heel soms tenenkrommend en de eind-goed-al-goed epiloog was aan mij niet echt besteed. Maar ondanks deze kleine kritische klanken heb ik mij uitstekend vermaakt met Verborgen vrucht.

Houd deze Guliker in de gaten. Hier gaan we zeker nog meer van horen!