Gillian Flynn overtuigt en maakt belofte waar.

De Amerikaanse Gillian Flynn schreef filmrecensies voor Entertainment Weekly, maar werd vlak voor de verschijning van haar tweede boek wegbezuinigd. Gelukkig voor haar werd haar debuut erg goed ontvangen. Teerbemind werd genomineerd voor verschillende prijzen en bekroond met de Britse Dagger Award. Gelukkig voor haar lezers bleek ze geen eendagsvlieg te zijn. Ook haar tweede boek, Duisternis, werd gedompeld in een bad vol sterren. Deze week verschijnt Donker hart, nummer drie, met - het kan niet anders - hooggespannen verwachtingen.
In Donker hart tekent Flynn het verhaal op van Nick Dunne en Amy Elliott Dunne, voor de buitenwereld het gedroomde paar. Maar ieder huisje heeft zijn kruisje, en dat geldt zeker voor de Dunnes. Amy is enig kind van het New Yorkse schrijversechtpaar Rand en Marybeth Elliot, bekend van de succesreeks “Amazing Amy”. De naam is geen toeval. Nick is de mannelijke helft van een tweeling. Samen met zijn zus, Go, runt hij een pub in zijn geboortestadje aan de Mississippi. De plek waarnaar hij terugkeerde nadat hij zijn baan als journalist in New York kwijtraakte en zijn moeder ernstig ziek werd. De hoop van Amy dat hun verblijf in het provinciestadje van tijdelijke aard zou zijn, was al vervlogen, maar nog pijnlijker is het dat ze langzaam uit elkaar groeien. Wanneer Amy van het ene op het andere moment is verdwenen, wordt Nick, als echtgenoot, natuurlijk direct gezien als hoofdverdachte. Er zijn wel sporen, maar er is geen lijk. Terwijl de bewijzen zich in een rap tempo tegen hem blijven opstapelen, moet Nick zijn onschuld bewijzen. Hij komt tot de ontdekking dat er heel veel niet klopt en moet onder ogen zien dat hij zelf zijn handen ook niet kan wassen in onschuld.
Laat ik hiermee beginnen: de nieuwe Gillian Flynn is waanzinnig goed. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en vertelvormen, zonder geforceerd aan te voelen. Nick vertelt zijn verhaal, Amy dat van haar, afgewisseld met dagboekfragmenten. De personages staan. Maar Flynn schuwt ook niet om haar zorgen over de maatschappij, de groeiende werkloosheid onder schrijvende journalisten (wie betaalt er nog voor nieuws), maar ook de invloed van de media op een "zaak" als deze in het boek een plekje te geven. Als kers op de pudding heeft Flynn er ook nog wat legal thriller elementen in verwerkt, in een stijl die het meest doet denken aan het beste van Grisham.
Gillian Flynns grootste verdienste is echter dat ze levensechte personages heeft gecreëerd, met hun eigen nukken en onhandigheden, die je blijft wantrouwen. Het manipulatieve gedrag van Amy, de leugenachtige aard van Nick. Het zorgt voor een beangstigend onderhuids sfeertje en legt haarfijn bloot wat er kan gebeuren als mensen tegen wil en dank tot elkaar veroordeeld zijn. Dat de haarscheurtjes in een huwelijk dat door de buitenwereld wordt gezien als het ultieme droompaar gevaarlijke proporties kan aannemen.
Het zorgt er ook voor dat je Donker hart niet eenvoudig in een hokje kunt plaatsen. Of het moet het hokje zijn waarin de beste thrillers van dit moment worden bewaard.
Gillian Flynn overtuigt, verrast en maakt de grote belofte ook met haar derde boek meer dan waar. Lezen!