Een zeer eigen stijl

Met Verminkt leverde Patrick De Bruyn alweer zijn vierde misdaadroman af. De auteur, die mij vooraf gekscherend waarschuwde dat ík er waarschijnlijk niets aan zou vinden omdat zijn boeken voornamelijk gewaardeerd worden door het vrouwelijke publiek, kon er niet verder naast zitten. Verminkt sprak mij wel degelijk aan, niet in de minste plaats omdat dit een roman is waar ‘de gewone man’ de hoofdrol speelt. De werkeloze huisvader Peter Bressing ziet zijn wereld volledig in elkaar storten na een extreem gewelddadige homejacking door twee (vermoedelijk) Poolse criminelen. Zijn vrouw wordt voor zijn ogen in elkaar geslagen en zijn dochter wordt ernstig verminkt. Peter doet niets.

Achtergebleven met een slopend schuldgevoel neemt hij de ene na de andere fatale beslissing waardoor zijn problemen zich blijven opstapelen. Hij besluit met zijn verhaal naar de pers te gaan en langzaam wordt duidelijk dat Bressing daardoor de grip op zijn leven én zijn gezin aan het verliezen is.

Peter Bressing is een man van vlees en bloed. Door zijn gedwongen ontslag bij vliegmaatschappij Sabena en zijn uitzichtloze werkloosheid staat zijn gezin onder hoge druk. Zijn vrouw heeft een goede baan, en zorgt ervoor dat het gezin brood op de plank krijgt. Patrick De Bruyn vermengt actuele discussies over bijvoorbeeld werkloosheid, de intreding van Balkan landen in de Europese Gemeenschap en een toename van criminaliteit in een verhaal met een sterk plot. Tot de ontknoping houdt De Bruyn ook de spanning erin: want het blijft gissen waarom juist het gezin Bressing het middelpunt werd van excessief geweld.

Verminkt is een geslaagde misdaadroman met een zeer eigen stijl. Ik twijfelde lang tussen drie of vier sterren, maar koos toch voor drie omdat het de auteur niet is gelukt een band te creëren tussen mij, als lezer, en Peter Bressing, als hoofdpersoon. Het einde is iets teveel gestoeld op toeval, maar zorgt wel een leuke eindsprint.