Een duik in de wereld van vissen (het zelfstandig naamwoord en het werkwoord)

“Opeens trilde de veer en in het water eromheen verscheen een kring. En nog een, en nog een, alsof het signalen waren uit onmetelijke waterdiepten.”

Hoe ik de vissen ontmoette is een boek over vissen, een activiteit die ik lastig vind vanwege het dierenleed en die ik tegelijk fascinerend vind. Mensen die uren langs de waterkant staan, turend naar hun dobber, prutsend aan hun lijnen en vol liefde kijkend naar een gevangen vis.

Voor de schrijver Ota Pavel is vissen een mythische bezigheid en een daad van ultieme vrijheid. Het boek speelt zich deels tijdens de Tweede Wereldoorlog en Pavel is deels Joods.
Dit boek staat vol met beschrijvingen van de natuur, van water, van rivieren en poelen. Pavel gebruikt het vissen in oorlogstijd tegelijk, zoals Sebastiaan Kort in het NRC zo treffend zegt: “…als een morele spiegel, als een speelse manier om te laten zien hoe onvoorspelbaar goed of slecht de mensen kunnen zijn als het water ze aan de lippen staat.”