Lezersrecensie
Fascinerende memoir
3,5 ster
Een memoir is 1. ‘een biografie geschreven vanuit persoonlijke kennis’, en 2. ‘ een opstel over een geleerd onderwerp.’ En dat is precies wat het memoir van Patric Gagne is. Ze begint haar verhaal te beschrijven vanaf haar jeugd toen ze nog een klein meisje was. In haar verhaal neemt ze de lezer helemaal mee in haar ongewone gedachten terwijl ze opgroeide in een doodgewoon gezin. Ze beschrijft hoe ze omging met haar (toen nog niet gediagnostiseerde) sociopathie. Het enige wat ze wisten was dat ze anders was en niet de dingen voelde die ze hoorde te voelen.
Naarmate het verhaal vordert wordt ook Patric ouder en lees je over haar jaren als tiener, maar voornamelijk over haar leven als student en daarna. Ze studeerde psychologie aan UCLA zodat ze meer over haarzelf en haar apathie te weten kon komen. Als lezer word je meegenomen in haar zoektocht naar erkenning in hetgeen wat ze voelt en denkt, en een behandeling specifiek voor sociopathie - niet voor antisociale persoonlijkheidsstoornis.
In Sociopaat probeert Patric Gagne haar gedrag en gedachtegangen uit te leggen zodat je als lezer haar gedrag kunt begrijpen. Ze beschrijft bijvoorbeeld hoe ze door de apathie spanningen voelt en deze enkel kan verlossen door iets ‘slechts’ te doen. Maar ze beschrijft ook dat ze van jongs af aan heeft geleerd dat ze geen mensen pijn mag doen. Daarom doet ze voornamelijk dingen om haar tot rust te brengen waarvan zij denkt dat ze er niemand mee kwaad doet. Een van haar favoriete activiteiten is bijvoorbeeld inbreken in leegstaande huizen. Hiermee wil ze laten zien dat sociopaten – ondanks dat ze geen emoties zoals spijt en schaamte kennen – niet de monsters zijn zoals ze worden beschreven in thrillers.
Ik vond haar verhaal enorm fascinerend! Hoe ze als meisje van een jaar of 7 erachter komt dat er iets ‘mis’ is met haar. En hoe ze vervolgens haar leven navigeert in deze maatschappij. En hoe ze tot slot onderzoek gaat doen om zichzelf te ontdekken en op te komen voor mensen zoals haar. In haar memoir is Patric Gagne enorm openhartig. Niet alleen over haar gedachten en haar leven als sociopaat, maar ook over haar relatie met David. Hoe ze elkaar hebben leren kennen, verliefd werden (wel op haar manier), bij elkaar gingen intrekken en de echtelijke ruzies die ze hadden. Dit maakt het boek zo persoonlijk. Je leest niet alleen hoe het is om te leven als sociopaat, maar ook mét een sociopaat.
Ik vind het enorm dapper dat Patric Gagne de stap heeft durven te zetten om openbaar uit te komen als sociopaat in haar missie om het stigma rondom deze diagnose te verbeteren. Haar verhaal voelt heel eerlijk aan, aangezien ze vele anekdotes geeft waarin ze ‘slechte’ dingen heeft gedaan en ze vertelt over alle fouten die ze heeft gemaakt. Ik was hier erg door geïntrigeerd en vond het dan ook enorm fascinerend om over dit onderwerp te lezen. Het boek las prettig en heeft een fijne en heldere opbouw. Doordat het verhaal zo persoonlijk is, voelde het ook totaal niet alsof ik een lesboek over antisociaal gedrag aan het lezen was, en was het een fijn boek om te lezen. Zeker een aanrader als je ook geïnteresseerd bent in dit onderwerp.
Ik heb een recensie exemplaar ontvangen in ruil voor mijn eerlijke mening.
Een memoir is 1. ‘een biografie geschreven vanuit persoonlijke kennis’, en 2. ‘ een opstel over een geleerd onderwerp.’ En dat is precies wat het memoir van Patric Gagne is. Ze begint haar verhaal te beschrijven vanaf haar jeugd toen ze nog een klein meisje was. In haar verhaal neemt ze de lezer helemaal mee in haar ongewone gedachten terwijl ze opgroeide in een doodgewoon gezin. Ze beschrijft hoe ze omging met haar (toen nog niet gediagnostiseerde) sociopathie. Het enige wat ze wisten was dat ze anders was en niet de dingen voelde die ze hoorde te voelen.
Naarmate het verhaal vordert wordt ook Patric ouder en lees je over haar jaren als tiener, maar voornamelijk over haar leven als student en daarna. Ze studeerde psychologie aan UCLA zodat ze meer over haarzelf en haar apathie te weten kon komen. Als lezer word je meegenomen in haar zoektocht naar erkenning in hetgeen wat ze voelt en denkt, en een behandeling specifiek voor sociopathie - niet voor antisociale persoonlijkheidsstoornis.
In Sociopaat probeert Patric Gagne haar gedrag en gedachtegangen uit te leggen zodat je als lezer haar gedrag kunt begrijpen. Ze beschrijft bijvoorbeeld hoe ze door de apathie spanningen voelt en deze enkel kan verlossen door iets ‘slechts’ te doen. Maar ze beschrijft ook dat ze van jongs af aan heeft geleerd dat ze geen mensen pijn mag doen. Daarom doet ze voornamelijk dingen om haar tot rust te brengen waarvan zij denkt dat ze er niemand mee kwaad doet. Een van haar favoriete activiteiten is bijvoorbeeld inbreken in leegstaande huizen. Hiermee wil ze laten zien dat sociopaten – ondanks dat ze geen emoties zoals spijt en schaamte kennen – niet de monsters zijn zoals ze worden beschreven in thrillers.
Ik vond haar verhaal enorm fascinerend! Hoe ze als meisje van een jaar of 7 erachter komt dat er iets ‘mis’ is met haar. En hoe ze vervolgens haar leven navigeert in deze maatschappij. En hoe ze tot slot onderzoek gaat doen om zichzelf te ontdekken en op te komen voor mensen zoals haar. In haar memoir is Patric Gagne enorm openhartig. Niet alleen over haar gedachten en haar leven als sociopaat, maar ook over haar relatie met David. Hoe ze elkaar hebben leren kennen, verliefd werden (wel op haar manier), bij elkaar gingen intrekken en de echtelijke ruzies die ze hadden. Dit maakt het boek zo persoonlijk. Je leest niet alleen hoe het is om te leven als sociopaat, maar ook mét een sociopaat.
Ik vind het enorm dapper dat Patric Gagne de stap heeft durven te zetten om openbaar uit te komen als sociopaat in haar missie om het stigma rondom deze diagnose te verbeteren. Haar verhaal voelt heel eerlijk aan, aangezien ze vele anekdotes geeft waarin ze ‘slechte’ dingen heeft gedaan en ze vertelt over alle fouten die ze heeft gemaakt. Ik was hier erg door geïntrigeerd en vond het dan ook enorm fascinerend om over dit onderwerp te lezen. Het boek las prettig en heeft een fijne en heldere opbouw. Doordat het verhaal zo persoonlijk is, voelde het ook totaal niet alsof ik een lesboek over antisociaal gedrag aan het lezen was, en was het een fijn boek om te lezen. Zeker een aanrader als je ook geïnteresseerd bent in dit onderwerp.
Ik heb een recensie exemplaar ontvangen in ruil voor mijn eerlijke mening.
1
Reageer op deze recensie