Met je poten in het bluswater - 70 jaar Conny Mus

Ik ben het vriendenboek ‘Conny Mus, met je poten in het bluswater’ aan het lezen en ik heb het nog niet uit.
Wie wel eens vaker zo’n amateurrecensie van mij heeft gelezen en een beetje opgelet heeft zal misschien denken: “Jeetje San, dat is nu al de zoveelste keer dat je je over een boek begint dat je niet eens uit hebt...” Dat klopt, meestal spat ik uiteen van enthousiasme en wil ik er dan iets over kwijt. Maar bij dit boek is het anders. Ik heb nog één verhaal in dit boek te gaan, maar ik ben een beetje emotioneel van. Dus dat wil ik even kwijt.

‘Met je poten in het bluswater’ is een vriendenboek, een soort poesiealbum voor grote mensen. Wikipidea legt het zo uit:
Liber amicorum
Een liber amicorum (Latijn voor 'vriendenboek') is in de moderne betekenis een bundel voorzien van veelal persoonlijke teksten en illustraties die door vrienden en/of collega's aan iemand wordt aangeboden ter gelegenheid van een jubileum of afscheid. Het liber amicorum is ontstaan uit het album amicorum.
Onder kinderen, met name meisjes, is lange tijd[bron?] het poesiealbum populair geweest.
Een gedrukt liber amicorum is nog altijd een middel om waardering te uiten voor de betreffende persoon. De inhoud kan variëren van een bundel wetenschappelijke bijdragen tot een verzameling persoonlijke verhalen.
Een latere opvolger is het vriendenboek. Daarin kunnen vrienden, vriendinnen en familieleden hun gegevens en een persoonlijk woord of gedicht schrijven. Een verschil met het moderne liber amicorum is echter dat de eigenaar van het vriendenboek of poëziealbum zelf de mensen vraagt iets in het album te schrijven. Een andere term die voor liber amicorum wordt gebruikt is het van oorsprong Duitse Festschrift.

Dit vriendenboek is samengesteld uit verhalen van mensen die Conny Mus persoonlijk kenden en is uitgebracht ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van Conny. Gisteravond, toen ik na het lezen van de prachtig beschreven herinneringen van Conny Mus’ vriendin Marieke van Willigen de bladzijde omsloeg kon ik een traan niet meer beletten zijn weg te banen over mijn wang. Terwijl ik Conny Mus helemaal niet heb gekend.

Natuurlijk wist ik wie hij was. Hoe kun je nu niet weten wie Conny Mus was? Hij was correspondent voor RTL in het Midden-Oosten en als daar ergens weer eens wat gebeurde dan verscheen hij op het journaal, al dan niet met een kogelwerend vest aan of terwijl er achter hem de ene raket na de andere werd afgevuurd. En de slotzin van zijn bijdrage aan het nieuws ‘Dit was Conny Mus, RTL Nieuws, vanuit Jeruzalem’ kende ook iedereen. Maar ‘weten wie iemand is’ is niet hetzelfde als iemand kennen.

Ik had gelezen dat het vriendenboek er zou komen en dat je het gewoon kon bestellen via bol.com. Ik wilde het graag lezen, want ik hou van echte emoties en echte verhalen, maar op de ene of andere manier voelde het een beetje als voyeurisme. Alsof je je inboort in het persoonlijke leven van al die mensen die in het boek hun herinneringen aan Conny Mus met elkaar deelden. Maar evengoed kocht ik het toch.

‘Met de poten in het bluswater’ bleek te zijn samengesteld uit verhalen die geschreven zijn door bekende, minder bekende en helemaal niet bekende mensen die Conny Mus van dicht bij kenden. Het eerste verhaal is geschreven door zijn aller, allergrootste liefde, dochter Natasja. Haar verhaal werd gevolgd door verhalen van andere mensen die Conny Mus van dichtbij meemaakten en hoe verder je in het boek vorderde, hoe meer je het gevoel kreeg dat Conny Mus een bijzondere man moet zijn geweest. Een man waar je op kon bouwen, iemand die onthield wie je was en bezorgd om je kon zijn zodra je eenmaal deel uitmaakte van zijn netwerk of zijn vriendenkring. Iemand die wel van een feestje hield maar die ook heel precies wist wat hij wilde en daardoor veel van zichzelf en anderen verwachtte. Er moet enorm veel gelachen zijn in de nabijheid van Conny Mus, want het leven kon hem naar mijn idee niet gezellig, bourgondisch en lollig genoeg zijn als daar eenmaal ruimte en tijd voor was.

Ik kon er niets aan doen, maar naar mate ik meer en meer las over wat mensen met Conny Mus meemaakten en hoe ze zijn liefde, vriendschap en/of collegialiteit hebben ervaren begon ik toch een beetje het idee te krijgen dat ik Conny Mus een beetje kende. Of misschien moet ik het anders formuleren: ik had een beetje een beeld gekregen van de man die hij was en ik kon me goed voorstellen dat er mensen zijn die Conny Mus nog regelmatig of zelfs dagelijks missen.

En toen was er, na het verhaal van zijn liefde Marieke opeens dat laatste verhaal: Geschreven door Conny Mus zelf. Ik kreeg een brok in mijn keel en die traan kwam er, of ik dat nu wilde of niet: De verhalen hadden me geraakt. Ik bewaar het ‘Conny Mus, altijd het laatste woord’ geschreven door Conny Mus zelf, voor vanavond. Ik moet dit toch even verwerken, want het voelt een beetje als een… gemis.