Geheimen op een Schots eiland

In Het eiland aan de rand van de nacht word je ondergedompeld in het verhaal van Faye Fitzgerald. Zij heeft iets verschrikkelijks gedaan, iets dat zo erg is dat haar tante en vader haar wegsturen. Het enige probleem is dat Faye niet meer weet wat ze gedaan heeft. Ze herinnert zich alleen nog de oude taxus, een bliksemschicht, een metalen bijlblad en een angstaanjagende schreeuw…

Faye wordt daarom naar een afgelegen kostschool voor slechte kinderen op een Schots eiland gestuurd. Daar probeert Faye erachter te komen wat ze gedaan heeft en waar de rest van haar herinnering uit bestaat. Ze leert de andere kinderen kennen, die volgens de directeur en zijn vrouw monsters zijn. Iedereen blijkt zo zijn eigen geheimen te hebben en Faye probeert alles te ontrafelen.

Lucy Strange is een Britse auteur. Ze schrijft historische verhalen die vaak spannend zijn en een bovennatuurlijk tintje hebben. Voordat ze schrijfster werd, was ze vijftien jaar lang lerares Engels. Strange heeft ook als acteur gewerkt. Daar heeft ze nu nog profijt van, want ze spreekt haar eigen audioboeken in. Het eiland aan de rand van de nacht is haar vijfde boek. Je kan haar ook kennen van de titels De geest en het meisje, De zusjes uit het Verzonken Moeras, Het geheim van het nachtegaalbos en Ons kasteel aan zee.

Het eiland aan de rand van de nacht begint meteen spannend. In de proloog wordt verteld dat Faye midden in de nacht naar buiten gaat, terwijl het heel slecht weer is. Ze loopt door het gat in het kapotte hek het kerkhof op. “En dan? Dan valt de herinnering als een spiegel in scherven.” Faye weet alleen nog flitsen van die avond: een bijlblad, een splijtend geluid en een schreeuw.

Faye woonde eerst met haar vader in het Boshuis, maar daarna zijn ze bij tante Christina in de stad gaan wonen. Vanaf toen had Faye’s vader zich voor haar afgesloten. Na de verschrikkelijke gebeurtenis wordt Faye in november 1932 naar Alkeiland gestuurd. Ze wordt opgesloten in een ‘cel’, moet blauwe pilletjes slikken en krijgt morele instructies. Aan alles voel je dat dit geen gewone school is en dat de kinderen gevaar lopen.

Daarentegen staat deze akelige school wel op een prachtig eiland. De natuur speelt een grote rol in dit verhaal, vooral de bomen zijn hierbij belangrijk. Faye voelt zich daarmee verbonden, net zoals de bomen onderling allemaal verbonden zouden zijn door hun wortels. De natuur van het eiland wordt goed beschreven. Je krijgt een wild, kil gevoel ervan. Hierin is goed terug te lezen dat het eiland gebaseerd is op de Schotse hooglanden, de Hebriden, St Kilda en met name het eiland Skye.

Als Faye buiten is, krijgt ze ook een bepaald gevoel. Alsof er een wild gevoel in haar oplaait. Als ze op het eiland is, wil ze ook alleen maar naar het Mes, de berg op het eiland.

“Drup
drup
drup...
Zo groeien stalagmieten in het donker.
Zo groeien gruwelen binnen in ons.”

Faye vraagt zich af of ze slecht is. Als iedereen het zegt, kan je het moeilijk negeren. Het wordt daardoor een soort waarheid. Faye worstelt hier duidelijk mee, vooral omdat haar herinnering niet compleet is en ze er daardoor zelf niet over kan oordelen.

In vergelijking met de vorige verhalen van Lucy Strange ontbrak er voor mijn gevoel een stukje geschiedenis in dit boek. De vader van Faye heeft wel in de oorlog gevochten en behoorde als botanicus tot het Koninklijk Wetenschappelijk Genootschap, maar dit speelt geen hoofdrol. In de andere boeken van Strange vond ik het juist mooi dat een legende of folklore een grote rol speelde.

Op het einde komt alles samen. Alle geheimen worden ontrafeld en Faye ontdekt de waarheid, niet alleen over haarzelf, maar ook over haar vader en zijn geschiedenis. Het einde is dan ook mooi en troostrijk.