Historische roman met als decor de twintigste eeuw

Met haar 99 jaar is oma Addie behoorlijk op leeftijd. Op een dag verwart ze haar kleindochter, de 34-jarige advocate Clementine, met iemand anders. Clemmie heeft altijd een goede band gehad met haar grootmoeder en maakt zich, ondanks oma Addies hoge leeftijd, zorgen. Al snel blijkt het niet zomaar een verspreking te zijn en stuit Clemmie op een familiegeheim.    

‘We willen een mooie leugen die we piekfijn kunnen aankleden en die dan de waarheid noemen.’    

Misschien is de New-Yorkse Lauren Willig in de Lage Landen vrij onbekend, toch is De Ashford-affaire niet haar eerste boek. Ze schreef een tiental titels, veelal met een historisch karakter. Ze viel zelfs in de prijzen voor beste historische kostuumroman, iets dat hoge verwachtingen schept voor De Ashford-affaire. Willen we meer lezen van Lauren Willig?    

Ook in het verhaal rondom oma Addie en Clemmie keren we terug in de tijd. De oorsprong van het mysterie ligt in het begin van de twintigste eeuw, nog voor de Eerste Wereldoorlog. Willig is gepromoveerd op Engelse geschiedenis, maar ze is niet het type schrijfster dat in haar boek loopt te pochen hoeveel ze weet. Op subtiele wijze laat ze de lezer ervaren wat typische kenmerken zijn van de periode rondom de wereldoorlogen. Dit doet ze door kledingstijlen en interieurs te benoemen, muziek te draaien, films te tonen en etiquette te omschrijven.    

Hoewel Willigs zinnen zich kenmerken door het veelvuldige gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en hierdoor weelderig en aan de lange kant zijn, zorgt dit er wel voor dat de lezer wordt ondergedompeld in de Engelse aristocratie. De cultuur van de Britse adel bestaande uit graven, markiezen en hun excessieve leefgewoontes komt daardoor vertrouwd dichterbij.    

Willig switcht in De Ashford-affaire gemakkelijk tussen het jaar 1999, het heden, en het begin van die eeuw. En de lezer volgt trouw. Het kost geen enkele moeite om de overgangen te volgen. Enerzijds komt dit doordat duidelijk wordt aangegeven in welk jaartal we ons bevinden, maar vooral doordat elke tijdsperiode even interessant en boeiend door Willig is beschreven. Ze doet er zelfs nog een schepje bovenop en laat de lezer niet alleen reizen in de tijd, maar ook over verschillende continenten. Het ene moment zijn we in Amerika, het volgende in Engeland om vervolgens voet te zetten in Afrika.     

Zonder al te kritisch na te denken laten we ons door Willig leiden. Personages zijn al snel vertrouwd, ongeacht of we ons kunnen vinden in hun gedachtegang en gedragingen. Het is heerlijk om te lezen over vroegere tijden, maar ook de momenten in 1999 zorgen voor veel herkenning. Weet je nog die angst voor een Millenniumbug, of die Blackberries aan je broeksband? Vloeiend neemt Willig ons mee en stukje voor stukje worden mysteries uit heden en verleden opgerakeld. Het einde zal uiteindelijk geen grote schok zijn. Sterker nog, het slot duurt zelfs een pagina of vijftig te lang. Toch kosten ook die laatste bladzijdes geen moeite en zal de liefhebber van historische romans, specifiek die van romans met meerdere tijdlijnen, heerlijk wegdromen bij lang vervlogen tijden. De Ashford-affaire smaakt zeker naar meer van Lauren Willig.