Interessant onderwerp maar rommelige uitwerking van de plot

Hazel Gaynor is een Amerikaanse schrijfster van historische fictie. Voor haar romans vindt ze inspiratie in waargebeurde verhalen. Ook De dochter van de vuurtorenwachter kent elementen die op waarheid berusten. Hoofdpersonage Grace Darling heeft echt bestaan en de beschreven scheepsramp van de Forfarshire vond daadwerkelijk plaats.

De dochter van de vuurtorenwachter kent, net als veel van Gaynors romans, twee tijdlijnen: het ene begint in 1838, het tweede speelt zich honderd jaar later af in 1938. In 1838 lijdt raderstoomboot de Forfarshire tijdens een storm schipbreuk. De Engelse Grace Darling en dochter van de vuurtorenwachter, redt zonder twijfel drenkelingen. Grace wordt als heldin onthaald, maar ze voelt zich ongemakkelijk bij alle commotie. Wel zorgt het gebeuren voor nieuwe ontmoetingen en zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn. Honderd jaar later heeft Matilde heel andere problemen aan haar hoofd. Ze is ongehuwd zwanger geraakt en wordt door haar moeder naar een ver familielid gestuurd om hen niet tot schande te zijn. Met een boek over vuurtorens bij zich reist Matilde af naar Amerika. Ook haar leven zal drastisch veranderen.

De dochter van de vuurtorenwachter, waarvoor Irene Paridaans de vertaling verzorgde, vertelt afwisselend het verhaal van Grace en Matilde. Toch zijn zij niet de enige twee van waaruit wordt verteld. Afwisselend volgen we in de hoofdstukken die zich afspelen in de 19e eeuw Grace en Sarah, een van de schipbreukelingen. Een eeuw later wisselen Matilde en Harriet, het verre familielid van Matilde, in een onregelmatig patroon elkaar af. Hoewel er boven de hoofdstukken wordt aangegeven over wie het gaat en wanneer het verhaal zich afspeelt, vinden er binnen de hoofdstukken meerdere perspectiefwisselingen plaats en komen ook andere personages aan het woord.

De vele wisselingen binnen de plot, zowel door steeds te veranderen van vertelperspectief als van tijdlijn, maken het rommelig om te lezen. De duiding boven de hoofdstukken biedt hierin geen houvast. Ook wordt het ene moment vanuit ik-perspectief geschreven, het volgende moment vanuit de derde persoon. Zeker in het begin van het verhaal, wanneer personages nog niet volledig tot leven zijn gekomen, is de roman lastiger te volgen en wordt er van de lezer de nodige focus verlangd. Daartegenover staat wel dat de spannende schipbreuk en reddingsactie van Grace, al aan het begin van het boek plaatsvinden. Gebeurtenissen die dusdanig aangrijpend zijn dat je verder wilt lezen om te weten te komen hoe het de mensen zal vergaan.

Wanneer het verhaal vordert kom je als lezer steeds meer te weten over het reilen en zeilen rondom vuurtorens. Gaynor omschrijft niet alleen technische aspecten van bijvoorbeeld de lampen, maar ook hoe het leven van de gezinnen van de vuurtorenwachter was. Samen met de historische feiten wordt dit duidelijk beschreven. Minder uitgebreid is echter de uitwerking van de personages. Met zo'n 350 pagina's en een flink palet aan personen, is het boek nauwelijks omvangrijk genoeg om iedereen breed uit te meten. En hoewel Gaynor een prettige manier van vertellen heeft – met korte, vloeiende zinnen – lijkt ze emoties minder makkelijk tot leven te brengen. Vrij eenvoudig stapt ze over gevoelens heen. Zo wordt de beslissing om een kind wel of niet na geboorte af te staan in een paar zinnen genomen en ook het verlies van dierbaren wordt vrij eenvoudig omgezet tot een kracht. En hoewel er grotendeels vanuit ik-perspectief wordt verteld, blijft het geheel vlak en gemakkelijk.

Ondanks de rommelige opzet van de plot en de afgevlakte emoties van personages, is De dochter van de vuurtorenwachter wel interessant om te lezen. De historische feiten zijn dusdanig boeiend en goed beschreven dat het je lezende houdt, helemaal wanneer langzaam duidelijk wordt wat de relatie is van de twee verschillende verhaallijnen. De dochter van de vuurtorenwachter is een bijzonder boek om te lezen. Dat het leven in en rondom vuurtorens uniek is, staat als een paal boven water.