Een mager begin van de serie

De Ierse Catherine Doyle (1990) is auteur van boeken voor jongeren en jongvolwassenen in het fantasygenre en verkreeg grote bekendheid met haar magische serie Stormwachter. Naast deze succesvolle boekenreeks schreef ze een aantal sprookjesachtige standalones en was ze co-auteur van de serie Twin Crowns. Doyles boeken werden goed ontvangen en in meerdere talen uitgegeven, wat hoge verwachtingen schept voor De dolk en de vlam, het eerste deel uit de Young Adult serie The city of Fantome.

In het eveneens magische verhaal De dolk en de vlam, vertaald door De Vertaalzusjes, houden twee gildes de stad Fantome in hun greep. De Dolken en de Mantels gebruiken magie om in opdracht te moorden of te stelen. De moeder van de 17-jarige Seraphine – door haar vrienden Sera genoemd – is handelaar in Duister, het spul dat de Dolken en Mantels hun magie geeft. Daarmee heeft ze een belangrijke maar ook gevaarlijke positie in het geheel. Als op een dag Sera’s moeder door een Dolk wordt vermoord en hun huis in brand wordt gestoken, besluit Sera wraak te nemen. Ze zoekt onderdak bij de Mantels en gaat achter de Dolk aan die dit op zijn geweten heeft. Maar wanneer zij op jacht gaat naar deze Dolk, Ransom, krijgt hij juist de opdracht Sera in de gaten te houden en haar om te brengen.

Wat ontstaat is een enemies to lovers plot waarbij Sera en Ransom lange tijd achter elkaar aanzitten. Een groot deel van de eerste helft van het boek gaat daaraan op, waarbij het ene kat-en-muisspel gevolgd wordt door het andere. Omdat het verhaal afwisselend vanuit Sera en Ransom wordt verteld, leer je hen en hun geschiedenis steeds beter kennen. Hun gevoelens en gedachtes zijn goed te volgen. Daarmee verloopt de overgang van vijanden naar geliefden op een natuurlijke manier en voelt hij logisch aan.

De strijd tussen de Dolken en de Mantels is daarentegen lastiger te volgen. De vete tussen rivaliserende families gaat ver terug in de tijd. Gedurende het verhaal legt Doyle dat steeds verder uit. Het is daarbij wel prettig dat voorafgaand aan het boek een uitleg is gegeven van alle betrokkenen, want zeker in het begin is het door de vele namen moeilijk te volgen. Wat minder goed is uitgewerkt is de setting. Want ondanks dat de stad wordt beschreven en gebouwen redelijk gedetailleerd uit de verf komen is Fantome verder vrij doods. Er lijken, naast de Dolken, Mantels en later nog monsters, weinig tot geen andere inwoners in de stad te zijn, terwijl voor hen de impact van dood en verderf juist groot zal zijn. Spullen en mensen lijken misbaar, en dat maakt het geheel stil, kil en levenloos.

Naarmate het verhaal vordert, komen de personages, in tegenstelling tot de entourage, wel sterker tot leven. Seraphine sluit makkelijk vriendschap en wanneer ze zich bij de Mantels aansluit heeft ze ook gelijk een aantal vrienden om zich heen die de verhaallijn goed doen. Sera's sterke karakter, nieuwsgierigheid en gedrevenheid zorgen ervoor dat het plot vaart krijgt. Ondanks dat ze het flink voor haar kiezen krijgt, is de grootste ontwikkeling bij Ransom te zien. De tol die hij betaalt voor het gebruik van Duister is groot en zijn geweten blijkt toch steeds moeilijker te negeren te zijn. Hij is daardoor in constante tweestrijd verwikkeld en dat geeft de nodige wendingen. Ook Ransom heeft vrienden die het verhaal vullen. Maar, hoewel van Ransom nog valt te begrijpen waarom hij ooit Dolk is geworden, is dat van zijn zachtaardige vrienden minder goed te begrijpen.

Alles bij elkaar maakt dat De dolk en de vlam wat schuurt. Het is niet het fijnzinnige, haast poëtische en magische verhaal zoals we dat van Stormwachter kennen. De setting is mager uitgewerkt, gebeurtenissen volgen elkaar in het begin staccato op en motieven zijn niet van alle personages te begrijpen. Toch zorgt het knallende einde ervoor dat de nieuwsgierigheid naar het vervolg is gewekt. De dolk en de vlam kon misschien toch weleens een hoopvolle en langzame start van een fijne serie zijn.