Hilarisch verhaal met serieuze ondertoon

De koningin van de romcoms, Sophie Kinsella (1969), debuteerde onder haar eigen naam Madeleine Wickham met De tennisparty. Grote bekendheid verkreeg ze echter met de serie 'Shopaholic!' - een reeks boeken over een onhandige journaliste met een gat in haar hand - die inmiddels meer dan 20 jaar geleden voor het eerst verscheen. Sindsdien schreef ze tientallen verhalen, waaronder twee kinderboeken. In al haar plots voeren humor en onhandigheid de boventoon, tot het absurde aan toe. Zou haar humor onuitputtelijk zijn en ook De partycrasher tot een succes hebben gemaakt?

In De partycrasher, vertaald door Mariëtte van Gelder, stort het leven van de 26-jarige Effie in als haar ouders uit elkaar gaan. Bij Effie, die hun liefde altijd als voorbeeld heeft gezien, ontstaan grote twijfels. Was alles, het gezin waarin ze opgroeide, een farce? Wat heeft ze gemist? Het wordt nog vervelender wanneer haar vader al snel een nieuwe vriendin krijgt. De relatie tussen Effie en haar vader komt onder druk te staan als Krista een ware geldwolf blijkt te zijn. Wanneer wordt aangekondigd dat het ouderlijk huis is verkocht, ontvangt Effie voor het 'housecooling'-feest een anti-uitnodiging; een hatelijk bericht waardoor ze zich niet welkom voelt. Ze besluit toch te gaan om haar dierbare matroesjka’s op te halen, alleen wil ze niet dat iemand haar ziet. Effie verstopt zich in het huis en gaat in het geniep op zoek. Terwijl ze zich schuilhoudt, komt ze erachter dat ieder lid van het gezin zo zijn eigen geheimen heeft.

Effie, de jongste van drie kinderen, heeft een vrij ongecompliceerd leven. Natuurlijk kent ze tegenslagen, ze is weinig succesvol op haar werk en haar liefdesleven floreert niet, maar verder zijn haar problemen niet van wereldformaat. Haar karakter is enigszins argeloos. Dat is vooral te merken aan de manier waarop ze ondoordacht naar het afscheidsfeestje toegaat. Ieder ander zou het gesprek zijn aangegaan, maar zij verstopt zich in en om het huis. De meest hilarische momenten doen zich vanuit haar schuilplaatsen voor. Mensen doen de raarste dingen als ze denken dat ze alleen zijn, helemaal wanneer Kinsella ze bedenkt.

‘Sommige mensen die in een jassenkast kruipen krijgen Narnia, maar ik krijg het kruis van mijn stiefmoeder.’

Als Effie ontdekt wordt door haar zus en ex-geliefde, krijgt ze niet alleen hun hulp, maar wordt haar door gesprekken ook steeds meer duidelijk over het verleden. Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en soms zitten dingen anders in elkaar dan je in eerste instantie denkt. Van het jongste kind dat altijd door iedereen geholpen en beschermd wordt, verandert Effie langzaam in een volwassen vrouw die haar verantwoordelijkheden neemt. Ook de andere gezinsleden maken een verandering door. De gevestigde gezinsverdeling wordt eerst tot wankelen gebracht, om zich vervolgens opnieuw te zetten.

De partycrasher lijkt vooral een humoristisch boek te zijn. Kinsella’s typische schrijfstijl - gevat én gedetailleerd- zorgt ervoor dat het geheel zeer gemakkelijk leest. De lezer kan zich de verschillende verstopplekken levendig voorstellen. Het decor van het verhaal is gedurende bijna het hele boek het ouderlijk huis, maar geen moment is dat saai, mede door de hilariteit van situaties en de gedachtegang van Effie. Want, die sterke innerlijke dialogen zijn ook in dit boek aanwezig. Maar de plot is meer dan alleen goed leesbaar en grappig. De auteur heeft voor een gezin met volwassen kinderen gekozen om zo de minder geijkte problematiek van senioren te kunnen bespreken. Kinsella laat zien dat niet alleen voor gezinnen met jonge kinderen een scheiding heftig is. Ook bij volwassenen van wie ouders uit elkaar gaan, zorgt het voor onzekerheid en verdriet. En hoewel vaak wordt gedacht dat dat makkelijker is dan wanneer ze jong zijn, hebben ook oudere kinderen te maken met een rouwverwerkingsproces. Toch is het verhaal nergens zwaar, het is en blijft Kinsella’s ludieke en eigenzinnige schrijfstijl die ervoor zorgt dat ook verdrietige onderwerpen luchtig blijven.

De partycrasher is een rasechte feelgood, dat een hoog tempo kent door de constante stroom aan onverwachte gebeurtenissen. Hilarisch en gevat zoals we van Kinsella gewend zijn. Een aanrader voor de liefhebber van romantiek, humor én inhoud.