Na de dood volgen nieuwe herinneringen

De Ierse Cecelia Ahern (1981) brak in 2004 door met het boek P.S. I Love You, dat ze op 21-jarige leeftijd schreef. In de boeken die volgden heeft Ahern vaker aandacht voor verlies en verdriet en nu is er dan eindelijk het langverwachte vervolg op haar emotionele, verfilmde bestseller.  

Zeven jaar na het overlijden van haar man Gerry heeft Holly haar leven weer op de rit. Ze heeft een nieuwe relatie, fietst met plezier en werkt in de winkel van haar zus. Wanneer Holly in een podcast vertelt over de brieven die Gerry in het jaar na zijn overlijden voor haar achterliet, zijn de intieme brieven ineens niet alleen van haar, maar van de hele wereld. Geïnspireerd wil een groep terminale patiënten dat Holly hen helpt bij het schrijven van hun afscheidsbrieven. Maar kan ze het aan om dat afgesloten boek opnieuw open te slaan?  

Het verhaal begint met een terugblik en het opfrissen van het geheugen, wanneer Holly in de podcast uitlegt wat de brieven van Gerry met haar hebben gedaan. Ze heeft een nieuwe en verrassende kracht gevonden op een moment dat haar leven niet donkerder en eenzamer kon zijn. Haar boodschap had opbeurend moeten zijn, anderen een steuntje in de rug moeten geven, maar ze had niet kunnen vermoeden dat dit alle bedroefdheid terug zou brengen in haar leven.  

‘Gerry, stomme klootzak. Je bent teruggekomen.’  

De persoonlijke brieven vol herinneringen van het stel maakten van P.S. I Love You een weliswaar aangrijpend, maar ook hartverwarmend verhaal. De P.S. I Love You Club heeft een heel ander karakter. Minder ligt de nadruk op wat is geweest en meer op wat gaat komen. Na het wegvallen van een geliefde gaat het leven van achterblijvers namelijk ‘gewoon’ door. Een verhaal stopt niet; een proces van intense pijn en eenzaamheid volgt. Verder gaan met leven is op verschillende manieren loodzwaar, waarbij kleine dingen na iemands dood laten zien welke leemtes hij achterlaat.  

‘Verdriet is een mantel die de glans in onze ogen dooft, ons langzamer doet lopen en ons afzondert van de rest van de wereld.’

Ondanks dat verdriet als een zware deken voelt, laat Ahern zien dat zelfs na iemands overlijden een relatie blijft bestaan, die dieper gaat dan alleen het ophalen van herinneringen. Er worden zelfs nieuwe herinneringen gemaakt. De korte hoofdstukken, die stuk voor stuk voelen als brieven, zijn een mengelmoes van oude belevenissen en hedendaagse aangelegenheden die samen versmelten. De momenten die Holly met de clubleden doorbrengt zijn aanleiding om haar leven met Gerry te overdenken. Anderzijds zorgen ervaringen uit het verleden voor nieuwe inzichten voor de club.  

Hierdoor komt de lezer meer te weten over het leven dat Holly en Gerry samen hadden, maar ook over hoe Holly het gemis heeft ervaren in de zeven jaar dat we haar niet hebben gevolgd én hoe ze op dit moment in het leven staat. Vertellend vanuit het perspectief van Holly is Ahern er fantastisch in geslaagd om haar gedachtes en emoties op de lezer over te brengen en is het net alsof Gerry nog even bij ons is.  

Net als het leven is de schrijfstijl van Ahern soms lichtvoetig en dan weer loodzwaar. Met een scherpe kijk op de dood neemt ze je mee door het proces van verdriet, maar laat ze ook zien dat er veel manieren zijn om met verlies om te gaan. Iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier en dat wordt pijnlijk duidelijk wanneer we ook de levens van de leden van de P.S. I Love You Club ten einde zien komen.

De P.S. I Love You Club heeft een langzaam karakter en danst wat heen en weer in emoties. Toch past dat perfect bij het thema van het boek. Het rouwproces is namelijk geen sneltrein die door het leven dendert, maar juist een golvende beweging die je langzaam stukjes mee naar voren neemt om je vervolgens keihard en mijlenver terug te werpen. Met een traan, maar ook met een lach weet Ahern ons hart wederom te raken.