Een emotionele roman gevuld met maatschappelijke thema's

De Amerikaanse bestseller auteur Kristin Hannah (1960) staat garant voor emotionele verhalen met een maatschappelijke thematiek als bodem. Ze diept situaties haarscherp uit en weet lezers tot tranen te roeren. Dat schept hoge verwachtingen voor De weg naar huis, haar nieuwste roman, over een vrouwelijke oorlogsveteraan.

De weg naar huis, vertaald door Carolien Metaal, gaat over Jolene. Als tiener verliest ze haar beide, aan alcohol verslaafde, ouders. Feitelijk verandert er op dat moment niets. In die jaren daarvoor waren haar ouders emotioneel afwezig en kende ze geen veilig thuis. Sterk als Jolene is, kiest ze voor het pad van overleven. Ze stoomt door en wordt helikopterpiloot in het leger, trouwt met Michael en krijgt twee dochters. Geen ruimte voor verdriet, niet zwelgen in zelfmedelijden, maar sterk zijn. Jolene zou alles beter doen dan haar ouders. Totdat ze samen met haar beste vriendin wordt uitgezonden naar Irak. Maar hoe bereid je je daar nou écht op voor en hoe kom je weer terug naar huis?

Kristin Hannah zou Kristin Hannah niet zijn als ze je niet trakteerde op een constante stroom aan emotionele situaties. Net als in haar eerdere romans beschrijft Hannah het leven van een jonge vrouw. Ze had familie of een goede vriendin kunnen zijn, misschien herken je zelfs wel stukjes van jezelf in haar. Een hele gewone, alledaagse vrouw. Haar jongere leven was heftig, maar ze heeft nu alles op de rit. Ze verzorgt de kinderen, regelt afspraken, doet het huishouden en is begripvol als haar man Michael veel van huis is, vergeet aandacht aan haar verjaardag te besteden en haar werk in het leger niet serieus neemt. Toch ontstaan er barstjes. Het contact met haar puberdochter verloopt stroef en haar relatie met Michael is niet zoals vroeger. Als ze wordt uitgezonden is het niet makkelijk om haar gezin achter te laten. Tot in detail beschrijft Hannah hoe Jolene krampachtig probeert hen, maar ook zichzelf, voor te bereiden op haar tijd in Irak. Hoe ze vervolgens met één been in haar moederrol staat en met het andere in een oorlogsgebied. De manier waarop Hannah alles uitgebreid beschrijft, zorgt ervoor dat je situaties voor je ziet, maar ook dat emoties vlijmscherp binnenkomen. Je zult tot tranen worden geroerd.

Afwisselend vertelt Hannah vanuit Jolene en Michael. Hoewel het boeiend is om vanuit het perspectief van Jolene te lezen, is het zeker van toegevoegde waarde dat de kant van Michael wordt belicht. Want hoewel hij niet achter haar uitzending staat, fouten als vader en als echtgenoot maakt, moet híj het zien te redden als Jolene van huis is. Het is niet alleen de soldaat die naar oorlogsgebied vertrekt, ook voor het achterblijvende gezin heeft dat grote gevolgen. Je ziet hem groeien in de rol van vader én echtgenoot.
Ook Jolene maakt gedurende het plot een groei door, al gaat dit langzaam. Jolene lijkt tegenslagen makkelijk te nemen, echter is dat slechts een façade. Ook zij heeft een breekpunt. Ze zal haar leven onder ogen moeten komen wanneer ze na haar uitzending weer thuis komt. Dat kost alleen veel tijd en moeite en dat maakt het verhaal soms langdradig. Hannah lijkt op dit punt zelfs wat aan de oppervlakte te blijven en te makkelijk over situaties heen te stappen zonder echt de diepte op te zoeken.

Desalniettemin is De weg naar huis een aangrijpend verhaal. Met thema’s als oorlog, trauma en verdriet geeft Hannah veteranen en hun families een stem en laat ze zien wat PTSS met hen doet. De belichting vanuit zowel de soldaat als diens familie maakt het geheel afwisselend om te lezen. De weg naar huis is een prachtige roman waarmee Hannah wederom harten weet te raken. Het is zowel hartverscheurend als liefdevol. Misschien niet haar beste werk, maar wel een aanrader om te lezen.