Bizarre setting, perfect uitgewerkt

De Londense Beth O’Leary (1993) studeerde literatuur en is inmiddels fulltime schrijfster. Veel liefs, of oorspronkelijk The flatshare, is haar eerste roman. De flaptekst belooft een wonderlijk verhaal over twee mensen die een kamer delen, zonder elkaar ooit te zien. Is deze opmerkelijke verhaallijn voldoende voor een onvergetelijk debuut?

Nadat haar relatie is beëindigd, is Tiffy dringend op zoek naar andere woonruimte. Haar budget is klein en dat is knap lastig in het dure Londen. Leon, die wel wat extra geld kan gebruiken om de advocaat van zijn broer te kunnen betalen, besluit zijn bed te verhuren aan iemand met een tegenovergesteld ritme: iemand die werkt als hij slaapt en slaapt als hij werkt.

Aanvankelijk is de situatie erg ongemakkelijk als Tiffy zich realiseert dat ze in een bed ligt waar iemand een paar uur voor haar ook in heeft gelegen. Hoewel de lakens schoon lijken, wast ze ze voor de zekerheid en door wat spulletjes van zichzelf neer te zetten, voelt ze zich toch al snel thuis. Omdat de huisgenoten elkaar nooit zien, maar het wel handig is om praktische zaken met elkaar te kunnen delen, gebruiken ze Post-its.

Naarmate de tijd verstrijkt worden de berichten steeds persoonlijker. Hierdoor krijgt de lezer een goed beeld van de hoofdpersonen, die sterke tegenpolen blijken te zijn. Hun karakters, dagindeling, kledingstijl en smaak voor woonaccessoires zijn totaal verschillend. Zij vindt hem kleurloos en saai, hij vindt haar over de top met vage spullen en vloekende kleuren.

“Waag me binnen, onversaagd. Slaak een onderdrukte kreet. Het lijkt wel of iemand hier regenbogen en bont katoen in het rond heeft staan spugen. Alle oppervlakken gaan schuil onder kleuren die in de natuur nooit bij elkaar gezien worden.”

Niet alleen hun smaak, maar ook hun manier van denken is anders. Doordat de hoofdstukken afwisselend vanuit Tiffy en Leon worden verteld, krijgt de lezer daar goed zicht op. De manier waarop Tiffy haar briefjes schrijft is uitbundig en vrolijk, terwijl Leon juist rustig en bedeesd is. Dit wordt extra versterkt doordat Leon geen gebruik maakt van persoonlijke voornaamwoorden en Tiffy vaak aan één geeltje niet genoeg heeft. Het is bewonderenswaardig hoe O’Leary hen een compleet eigen stemgeluid heeft gegeven, zonder dat dit ten kostte is gegaan van de leesbaarheid of van haar fijne schrijfstijl.

“Ze houdt van uitgebreid uitleggen. Waarom zou je één zin gebruiken als het ook in vijf kan? Vreemde, belachelijke, grappige vrouw.”

Grappig is het boek zeker. Sommige situaties lopen hopeloos uit de hand door de onhandige Tiffy. Daarmee is Veel liefs een romcom en geschikt voor liefhebbers van Love Actually, Bridget Jones Diary en Gilmore Girls, films en series die in Veel liefs ter sprake komen. Maar ook titels als A Beautiful Mind, Alice in Wonderland en Me Before You passeren de revue. Ze zijn een goede samenvatting van Veel liefs, want naarmate het boek vordert blijkt het veel meer te zijn dan alleen humor en romantiek.

Tiffy’s verhaal is helemaal niet zo ongecompliceerd of grappig en ook dat van Leon kent de nodige downs. Het boek wordt gewichtiger doordat zwaardere thema’s als ziekte, geweld en psychische mishandeling een plek hebben gekregen in het verhaal. Dat, in combinatie met de fijne schrijfstijl van O’Leary, zorgt ervoor dat de lezer wordt ondergedompeld in de levens van twee personen. Levens die in eerste instantie tegengesteld, maar geleidelijk aan synchroon lopen.

O’Leary is er uitermate goed in geslaagd de bizarre situatie van het delen van een bed te laten kloppen. Het zijn de details die daarvoor zorgen. Je weet hoe iemand zijn dag is begonnen aan de manier waarop je zijn koffiebeker op het aanrecht aantreft, of hoe hij het liefst zijn ei eet aan het aangekoekte bord dat in de gootsteen staat. Veel liefs is emotioneel en hartverwarmend, maar toch ook humoristisch door de bijzondere personages en niet alledaagse situaties. Het verhaal klopt tot in de kleinste details. Een zeer geslaagd debuut.