Goede synergie tussen liefde, humor en verdriet

Georgina’s dag lijkt niet erger te kunnen verlopen wanneer ze respectloos wordt behandeld in het restaurant waar ze werkt, en dat moet bekopen met ontslag. Maar als klap op de vuurpijl treft ze haar vriend en diens assistente samen aan in bed. Van haar familie hoeft Georgina weinig medeleven te verwachten – ze zijn kritisch en nemen aan dat ze het er zelf naar heeft gemaakt. Zonder steun, spaargeld of inkomen voelt Georgina zich genoodzaakt de eerste de beste baan aan te nemen die voorbij komt: barvrouw in een pas geopende pub. Alleen blijkt de eigenaar niet zomaar iemand te zijn, maar haar eerste grote liefde. Lucas lijkt haar echter compleet te zijn vergeten.

De oorspronkelijk uit Schotland afkomstige Mhairi McFarlane (1976) debuteerde met Als de sterren aan de hemel staan. McFarlane, die Engelse literatuur studeerde aan de universiteit van Manchester en diverse journalistieke banen had, is inmiddels fulltime schrijfster van romans.

Vergeet me niet begint met een sprong in de tijd. In 2005 leren we Georgina en Lucas kennen als ze in hun laatste jaar op school een literatuuropdracht moeten maken. Georgina behoort niet tot de populairste kinderen van de school, maar het kneusje is ze ook niet. Voor Lucas is dat een ander verhaal. Hij vreest dan ook het ergste als hij noodgedwongen met Georgina moet samenwerken. Niets blijkt minder waar; hij wordt niet Georgina’s pispaaltje, maar haar liefje.

McFarlane weet de situatie nauwkeurig weer te geven, waardoor de lezer ook zonder eigen verbeeldingskracht jaren kan worden teruggeworpen in de tijd. Je voelt hoe het was om eindexamenleerling te zijn. De saaie lessen, heersende rangen, prille verliefdheden en een goede dosis puberale hormonen voelen als gisteren. Ook wanneer het verhaal zich in het heden afspeelt, zorgen de gedetailleerde situatieschetsen ervoor dat je niet alleen wordt meegenomen in het verhaal, maar ook de gevoelens van Georgina goed voelbaar zijn.

Enerzijds is Georgina onzeker en voelt ze zich minderwaardig vergeleken met haar zus en vrienden, die een grotere financiële zekerheid kennen of voorzien zijn van een stabiele relatie. Daarentegen hopt Georgina met haar 30 jaar van de ene baan in de horeca naar de andere en deelt ze een woning met een huisgenoot. Hoezo, volwassen? Geïndoctrineerd door de negatieve houding van haar familie neemt haar zelfvertrouwen verder af. Anderzijds is Georgina niet het type om in een hoekje te zitten huilen, een slachtofferrol neemt ze dan ook niet aan. Ze blijft vasthouden aan haar excentrieke kledingsmaak en het plezier dat ze beleeft met werken in de kroeg. En met haar fijnzinnige blik weet ze uiteindelijk de juiste keuzes te maken.

McFarlanes schrijfstijl kenmerkt zich door lange zinnen, boordevol gevatte uitspraken. De kijk van haar hoofdpersonage is kritisch en scherpzinnig. Georgina’s woorden zijn ongetwijfeld zorgvuldig door McFarlane gekozen, maar voelen tijdens het lezen als spontane en zeer rake klappen. Haar overspelige ex heeft ze dan ook meermaals goed beet. Dit zorgt voor humoristisch passages en hardop gegrinnik bij de lezer.

‘In mijn hoofd hoorde ik pap iets sarcastisch mompelen over mensen die het mooist zijn van achteren.’

De lachwekkende situaties en heerlijke schrijfstijl van McFarlane compenseren voor een groot deel het verder trage karakter van het plot. Slechts langzaam zijn veranderingen in het gedrag van Georgina merkbaar. Pas tegen het einde van het boek wordt duidelijk welke littekens zij heeft opgelopen en krijgt Vergeet me niet een serieuzer karakter. Enige teleurstelling bij de lezer over de invulling van de verhaallijn is, mede door de titel, onvermijdelijk. Waar het boek de potentie heeft om uit te groeien tot een hartverscheurend verhaal met een maatschappelijk karakter, benut McFarlane deze kans helaas niet.

Ondanks de trage opbouw en de ietwat teleurstellende ontknoping, is er genoeg om van te genieten. Vriendschap, verliefdheid en serieuzere vraagstukken wisselen elkaar op evenwichtige wijze af. Vergeet me niet is door de fijnzinnige en humoristische schrijfstijl van McFarlane een heerlijke feelgoodroman dat een serieuzer randje kent.