De plot zit goed in elkaar

The Meadows is een psychiatrische kliniek voor vrouwen met allerlei problemen. Hannah is één van hen. Haar ouders hebben deze kliniek voor haar gekozen, omdat hij goed bekend staat. Binnen korte tijd sterven er echter twee vrouwen, Sofia en Charlie. Hun dood wordt afgedaan als zelfmoord, maar Hannah gelooft daar niet in. Ze vindt een notitie in Charlies kamer waaruit blijkt dat ze nog vol plannen zat. Ondanks haar eigen problemen en labiele geestestoestand, probeert Hannah de betekenis van Charlies aantekeningen te achterhalen. Hannah’s moeder Corinne waakt als een leeuwin over Hannah’s welbevinden en gaat tegelijkertijd ook op onderzoek uit, zonder zelf precies te weten wat haar doel is. Samen komen ze steeds dichterbij de waarheid omtrent de sterfgevallen in de kliniek.

Tammy Cohen, die ook schrijft onder de namen Tamar Cohen en Rachel Rhys, levert haar tweede in het Nederlands vertaalde thriller af. De vertaling is wederom de verdienste van Els Franci-Ekeler. Cohens eerste thriller De nieuwe collega werd goed ontvangen. Als je dat boek gelezen hebt, herken je ongetwijfeld de handtekening van Cohen in De afdeling. Ze is er zeer bedreven in om haar verhaal langzaam en zorgvuldig op te bouwen. Ze geeft steeds iets prijs, je krijgt steeds meer inzicht en voelt dat er wat aan zit te komen. Haar personages kunnen zowel dader als slachtoffer zijn. Hun gedragingen en wat hen overkomt, kunnen onder beide noemers geplaatst worden, maar nergens wordt er een duidelijk label op het personage geplakt. Dat is aan de lezer. De Nederlandse titel De afdeling is overigens een nietszeggende. De oorspronkelijk Engelse titel They all fall down dekt de lading beter en spreekt tot de verbeelding.

In de mistroostige en beklemmende sfeer die je je voorstelt bij een psychiatrische kliniek, schrijft Cohen een psychologisch en gelaagd verhaal. Doordat Hannah’s verhaal in de ik-vorm is geschreven en het perspectief van Corinne aan de alwetende verteller wordt overgelaten, is er een prettige afwisseling tussen psychologie en actie.

Het verhaal begint wat stroef. Cohen doet niets overhaast en neemt de tijd om je het verhaal binnen de loodsen. De bewoners van de kliniek worden geïntroduceerd en er wordt duidelijk dat Hannah iets verschrikkelijks heeft gedaan. Middels de perspectieven van Hannah en Corinne en hetgeen tijdens de groepstherapie besproken wordt, ben je er halverwege achter wat er gebeurd is. Pas wanneer zowel Hannah als Corinne onderzoek gaan doen naar het verleden van bepaalde personen, komt je echt goed in het verhaal en neemt de spanning toe.

De plot bevat de nodige wendingen, waardoor je het verhaal steeds gedwongen anders moet bekijken en dat tot en met de allerlaatste bladzijde. Het eind had in de sfeer van het verhaal wel iets rauwer gemogen en als Cohen het laatste hoofdstuk achterwege had gelaten, had de lezer iets gehad om over na te denken. Minder expliciet is vaak krachtiger.