Mooie, ingetogen schrijfstijl

Michael Robotham, die zijn sporen als schrijver al ruimschoots heeft verdiend, schreef het negende deel in een serie met in de hoofdrol zijn favoriete personage Joe O’Loughlin en zijn partner in crime Vincent Ruiz. Het lezen van de titel De andere vrouw (in het Engels eveneens The other wife) en de flaptekst kan je verwachtingen een verkeerde richting opsturen. Robotham beschrijft geenszins ordinaire ruzies tussen twee vrouwen die dezelfde man begeren. Nee, hij bedient zich van een ingetogen schrijfstijl die het verhaal juist krachtiger maakt.

Joe O’Loughlin wordt gebeld. Zijn vader William O’Loughlin ligt zwaargewond in het ziekenhuis. Hij blijkt in zijn eigen huis te zijn mishandeld en voor dood achtergelaten. Bij het bed van zijn vader ziet hij niet zijn moeder zitten, maar een onbekende vrouw. Ze heet Olivia Blackmore en zegt al bijna twintig jaar met William getrouwd te zijn. Joe veroordeelt haar niet, maar hij vertrouwt haar echter ook niet. Heeft zij iets te maken met de toestand waarin zijn vader nu verkeert? Samen met Vincent Ruiz duikt hij in het verleden van Olivia.  

Als kind miste Joe een vader die vertrouwen in hem had, aanwezig was. William was altijd aan het werk, onbereikbaar en op het oog onfeilbaar. Door de recente gebeurtenissen realiseert Joe zich dat hij zijn vader eigenlijk helemaal niet kent en hij neemt de relatie met zijn vader dan ook onder de loep. Zijn onderzoek trekt een beerput over zijn vader open. Tegelijkertijd moet Joe de dood van zijn vrouw Julianne zien te verwerken. Hij heeft de nodige zorgen om zijn jongste dochter Emma, die het er erg moeilijk mee heeft en er niet over wil praten. En dan is er nog de ziekte van Parkinson die hem op onverwachte momenten parten speelt.

De aanval op William vormt het startpunt van het boek, van waaruit de verschillende personages ten tonele verschijnen en de ontwikkelingen zich presenteren. De dagen na de mishandeling van William schrijden voort naarmate de hoofdstukken verstrijken. Met de nummering van de dagen aan het begin van elk hoofdstuk wordt beoogd een gevoel van urgentie te bereiken. Iets wat daarmee niet lukt. Het verhaal heeft dit ook niet nodig, want De andere vrouw is geen flitsend verhaal dat knettert van de spanning. Het is somber, indringend en zeer goed invoelbaar geschreven. Hiermee bewijst Robotham zijn gevestigde status. Met ingetogen beschrijvingen en efficiënte, pakkende dialogen trekt de auteur de lezer mee in het verhaal. Er daarbij voor zorgend dat de ontwikkelingen zich in een dusdanig gedegen tempo blijven voordoen, dat wel de aandacht vastgehouden wordt. Je kunt stellen dat de schrijfstijl geheel passend is bij de zware thema’s die hij aansnijdt: ziekte, rouw, verraad.

In tegenstelling tot de psychologie is de plot iets minder in het oog springend. Zeker niet slecht, maar ook niet bijzonder. Er zijn voldoende personages aanwezig die een motief zouden kunnen hebben voor de mishandeling. Ver voor het einde werkt Robotham toe naar een semi-ontknoping, waarna de echte dader uiteindelijk wordt ontmaskerd op een iets te gemakkelijke manier.

De andere vrouw moet het hebben van de schrijfstijl, de psychologie en de sfeer die het oproept en is daarom alleen al het lezen waard.