Sterke schrijfstijl, chaotisch plot

C.J. Tudor debuteert met De Krijtman. Schrijven heeft altijd al haar interesse gehad, maar na verschillende baantjes ging ze zich er pas na haar dertigste serieuzer mee bezig houden. De Krijtman is een boek dat met een zogeheten guerillacampagne bij de lezer onder de aandacht is gebracht. Het zou dé thrillersensatie van 2018 zijn. Een hype kan achterdochtig maken. Voldoet dit boek aan de verwachtingen?  

“Het probleem was dat we het er geen van allen ooit over eens konden worden wanneer het precies begon. (…) Toch denk ik eigenlijk dat het allemaal op de dag van de kermis begon. Dat is de dag die me het meeste bijstaat. Vanwege het Waltzer-meisje natuurlijk, maar ook omdat het de dag was waarna niets meer normaal was.”

Een ongeluk met een meisje op de plaatselijke kermis van Anderbury in 1986 ontketent een reeks vreemde gebeurtenissen. Een onschuldig spel waarbij Eddie en zijn vrienden Hoppo, Fat Gav, Nicky en Metal Mickey boodschappen voor elkaar achterlaten in de vorm van krijtmannetjes, neemt duistere vormen aan wanneer de aanwijzingen leiden tot de vondst van de lichaamsdelen van een meisje. Behalve haar hoofd, dat wordt nooit gevonden. In 2016 wordt Eddie opnieuw geconfronteerd met krijtmannetjes en probeert hij alsnog te achterhalen wie het meisje destijds heeft vermoord.

Tudor presenteert de gebeurtenissen in 1986 en in 2016 door de ogen van Eddie. De twaalfjarige Eddie wil er graag bij horen, goeddoen, maar met de beste bedoelingen maakt hij bepaalde zaken van kwaad tot erger. De volwassen Eddie is wat eenzaam, drinkt te veel, is onverzorgd, maar wil nog steeds goed overkomen. Ook nu pakt hij de dingen niet altijd even handig aan.

De kracht van dit boek schuilt in de boeiende schrijfstijl van Tudor. Ze laat Eddie het woord rechtstreeks tot de lezer richten met scherpe zinnen en cynische observaties. Er staat geen woord te veel en toch zit er diepgang in het verhaal en zijn haar personages zeer herkenbaar. De onheilspellende sfeer in het verhaal is steeds dreigend aanwezig. Mondjesmaat geeft de auteur steeds meer weg over wat er gebeurd is in 1986, maar laat je tot het einde van het boek gissen naar verbanden. Het komt tussentijds nergens tot nagelbijtende spanning, maar het verhaal blijft wel boeien door de kleine bommetjes die gedropt worden. De psychologie overheerst overduidelijk en het predicaat thriller is verkeerd gekozen. Het verhaal heeft zeker een aantal lugubere scènes, maar daarmee redt Tudor het niet.

De plot van De Krijtman is knap gecomponeerd, maar kan niet voorkomen dat het warrig overkomt. Er worden veel gebeurtenissen aangehaald, niet allemaal even belangrijk. Verbanden blijven lange tijd onduidelijk en nadat het boek uit is, moet je goed bedenken wat je nu eigenlijk gelezen hebt en of alle vragen zijn beantwoord. Is dit boek een terechte hype? Nee. De schrijfstijl is prima, de sfeer lekker duister, maar de plot te chaotisch. Dit verhaal blijft niet lang hangen.