Tragisch van begin tot eind

“Maar hoe vaker ik de beelden voor me zag, hoe rustiger ik werd en hoe overtuigder ik raakte dat ik niets fout had gedaan.”

Met deze gedachte praat Boris Bastarache al in zijn jonge jaren zijn gruwelijke daden goed. Een klein decennium later allang niet meer. Zijn daden ziet hij als ‘collateral damage’. Totaal buiten zijn schuld wordt hij gedwongen om te doen wat hij doet. Alles teneinde erger te voorkomen.

Koen Strobbe die, net als zijn hoofdpersonage in de reclame heeft gewerkt, is daarna wijnboer in de Provence geworden en heeft onderwijl ontdekt dat hij óók kan schrijven. Hiermee levert hij zijn vierde thriller af. De geweldige titel De tragische eindes van Boris Bastarache maakt zeer nieuwsgierig.

Het is 1943 en Boris is elf jaar. Zijn vader is verdwenen, geofferd om een moord onder de pet te kunnen houden. Met zijn vrienden wil Boris een goede daad verrichten. Ze zullen als helden worden beschouwd als ze erin slagen om de Duitsers die in hun dorp zijn gestationeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog een slag toe te brengen. Althans, zo redeneren Boris en zijn vrienden. Hun eerste ‘aanslag’ mislukt, maar omdat Boris zich niet zo makkelijk uit het veld laat slaan, heeft hij al snel een nieuw doel in het vizier. Die avond gebeurt er iets wat gigantisch verkeerd uitpakt. Een gebeurtenis die leidt tot nog veel meer verkeerde beslissingen in het verdere leven van Boris.

Wat De tragische eindes van Boris Bastarache een zeer boeiend verhaal maakt, is het ongelooflijke feit dat hij overal mee wegkomt. Al snel is duidelijk dat Boris een psychopaat is en hij gaat ver, heel ver. Hij kent geen gevoelens van schuld en berouw. Als iemand een bedreiging vormt voor het voortbestaan van zijn zorgvuldig opgebouwde leven, neemt hij rigoureuze maatregelen. Boris is zelfverzekerd, maar bovenal nietsontziend en koelbloedig. Toch roept hij bij vlagen ook sympathie op, want aan de andere kant is hij een voorkomende, hardwerkende vader van drie dochters. Maar is het niet altijd zo dat men van zulke mensen het minst deze daden verwacht?

Strobbe beschrijft Boris’ leven vanuit hemzelf in duidelijke, korte zinnen en de directe, licht spottende beschrijving van gebeurtenissen geeft de ernstige feiten toch iets luchtigs. Zelfs de stukken waarin eigenlijk niet zoveel gebeurt, zijn interessant. Met de sluimerende aanwezigheid van een volgende moord wil je dit boek wel verslinden. De vraag die het hele boek onbeantwoord in de lucht blijft hangen, is hoe hij zo geworden is. Strobbe geeft hierop geen antwoord, maar je kunt je afvragen of de verdwijning van Boris’ vader hieraan ten grondslag ligt.

De tragische eindes van Boris Bastarache is een verhaal dat je meesleept in zijn latent aanwezige spanning en weerzinwekkende feiten. Ondanks dat kun je je best een stukje in Boris verplaatsen. Tot zijn op één na laatste daad. Dan doet hij iets waartoe je hem ondanks zijn eerdere daden niet in staat had geacht. Walgelijk. Lezen dit boek!