Oppervlakkig

Dochters van anderen is het debuut van de Amerikaanse Amy Gentry. Sinds 2011 schrijft ze freelance boekrecensies, met name voor de Chicago Tribune. Volgens de kritieken zou haar werk een waardige concurrent zijn van onder andere Het meisje in de trein van Paula Hawkins en Verloren vrouw van Gillian Flynn.

Julie Whitaker wordt op een nacht ontvoerd uit haar eigen huis, met haar tienjarige zusje Jane als enige getuige. Acht jaar later gaat de deurbel en staat Julie opeens weer op de stoep. Haar ouders Tom en Anna zijn blij, want ze hadden niet meer op haar terugkeer durven hopen. Toch voelen ze een zekere afstand tot Julie door alles wat ze de afgelopen jaren meegemaakt moet hebben. Kort na haar terugkeer wordt Anna door een privédetective gebeld. Hij beweert belangrijke informatie te hebben die bewijst dat de vrouw in Anna’s huis Julie niet is, niet kán zijn. Hoewel eerst terughoudend, gaat Anna toch op onderzoek uit.

In tegenstelling tot wat de flaptekst doet vermoeden, lezen we niet over de acht jaar voorafgaand aan de terugkeer van Julie. Het verhaal begint pas vanaf dat moment, in bloedheet Houston. Dit stelt het inlevingsvermogen direct al op de proef, want de hoofdpersonen hebben van alles meegemaakt waar je als lezer geen weet, maar hooguit een vermoeden van kan hebben.

Vanuit het oogpunt van Anna lezen we over haar gedachten na de terugkeer van Julie en haar zoektocht naar wie Julie eigenlijk is en wat haar is overkomen. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met een heleboel andere namen, welke in eerste instantie niet te duiden zijn. Je krijgt wel een vermoeden, maar je krijgt hierover pas in een later stadium meer zekerheid.

Het schort in dit boek aan aansprekende personages. Anna en Julie vervullen de hoofdrollen, maar wie zijn zij nou eigenlijk? Wat is hun karakter? Met name Anna is in geen enkel opzicht sympathiek, maar eerder afstandelijk. Hoe kan het dat zij als moeder niet kan zien of Julie wel haar dochter is? Een vraag waarop niet nader wordt ingegaan, maar waar je wel graag antwoord op wilt.

De verwijdering tussen Anna en haar man Tom zorgt ervoor dat ze hem totaal niet betrekt in haar speurwerk en op eigen houtje opereert. Hij vervult dan ook een figurantenrol, evenals Julie’s zusje Jane.

Gentry maakt veelvuldig gebruik van beeldspraak, wat er mede de oorzaak van is dat het verhaal af en toe warrig leest. Ze kan hiermee niet verhullen dat Dochters van anderen slechts een oppervlakkig verhaal is, waarbij we maar een korte episode getuige zijn van het wel en wee van de familie Whitaker. Zonder daarbij een gevoelige snaar te raken, de spanning op te voeren of een gevoel van betrokkenheid aan te spreken. De plottwist die nog wordt toegepast en overigens niet sterk is, brengt hierin geen enkele verandering.