Traag en weinig onderhoudend

In Eeuwige jeugd krijgt commissario Brunetti te maken met een oude zaak. Tijdens een fundraisingdiner ontmoet hij een oudere dame, Contessa Lando-Continui. Zij is door haar adeldom en vrijgevigheid een invloedrijke persoon in Venetië. Ze vraagt commissario Brunetti of hij zich wil verdiepen in het ongeluk dat haar kleindochter Manuela vijftien jaar geleden is overkomen. Hoewel zij panisch is voor water, belandt ze op een avond in een kanaal en loopt daarmee flinke hersenbeschadiging op. De politie ging er destijds vanuit dat de oorzaak in drank of drugs moest worden gezocht. De Contessa is van mening dat het geen ongeluk was en wil graag voor haar dood achter de waarheid komen. Brunetti gaat er niet van uit dat er na vijftien jaar nog nieuwe informatie aan het licht zal komen, maar wil de Contessa niet teleurstellen. Deze case vormt de flinterdunne aanleiding voor het onderzoek dat hij met lichte tegenzin begint.

Donna Leon, een geboren Amerikaanse, heeft dertig jaar in Venetië gewoond. Deze stad vormt het decor in al haar boeken over commissario Guido Brunetti, welke overigens op haar eigen verzoek niet in het Italiaans zijn vertaald. Eeuwige jeugd is het 25e deel in de reeks en het 26e deel verschijnt volgende maand in het Engels, getiteld Earthly remains. Klaarblijkelijk is Donna Leon voorlopig nog niet van plan te stoppen met haar geliefde commissaris. Ze zou dit echter best in overweging mogen nemen, afgaande op de inhoud van Eeuwige jeugd.

Het onderzoek én het verhaal komen niet op gang. Dusdanig dat je je begint af te vragen of Leon soms is vergeten waarover ze ook alweer wilde schrijven. Doordat er werkelijk niets gebeurt in het verhaal, is het een uitdaging om de aandacht erbij te houden. Zonder zelf te weten hoe hij aanknopingspunten moet vinden, gaat Brunetti aan de slag. Lukraak zet hij wat lijntjes uit, informeert eens bij bekenden, maar deze acties leiden nergens toe. Venetië is een vredige stad zonder opzienbarende criminele gebeurtenissen, dus hij heeft niets anders omhanden dan deze zaak. Het lijkt of de verveling ook bij Brunetti is toegeslagen.  

Over het algemeen is het politieonderzoek ondergeschikt aan het privéleven van Brunetti. Zijn vrouw Paola zet dagelijks de heerlijkste maaltijden op tafel, terwijl zijn welopgevoede kinderen tijdens het eten sociale vraagstukken aansnijden. Het leven in Venetië is heerlijk kneuterig, zo moeten we wel geloven. De beleefde Italiaanse omgangsvormen, de politieke spelletjes binnen de politie, de trage bureaucratie; alle stereotypen over Italië komen aan bod, maar maken het tegelijkertijd wel lekker herkenbaar.

In deze trage schrijfstijl moet je er genoegen mee nemen dat er pas tegen het eind van het verhaal naar de oplossing van de zaak wordt toegewerkt. Brunetti blijkt toch de nodige informatie te hebben verzameld om de dader te achterhalen. Niets ingewikkelds, geen bruut geweld, gewoon je oren en ogen goed openhouden en dan kom je er wel als commissaris in Venetië.