Wat geheugenverlies met je doet

Binnen een jaar na het verschijnen van haar eerste boek Achter gesloten deuren, waaromheen een ware hype is opgebouwd, komt B.A. Paris met haar tweede thriller Gebroken. Over Achter gesloten deuren waren de meningen danig verdeeld. Lukt het Paris om in de slipstream van haar eerste boek een breder publiek voor zich te winnen?

Na afloop van een borrel met collega’s rijdt Cass ’s avonds in het donker en met slecht weer naar huis. Tegen het advies van haar man Matthew in, besluit ze de korte route door het bos te nemen. Wanneer ze langs de kant van de weg een auto geparkeerd ziet staan, stopt ze omdat de bestuurder mogelijk hulp nodig heeft. Ingegeven door angst biedt Cass toch geen hulp en rijdt snel naar huis. Dit moment blijkt een omslagpunt in haar leven, want de bestuurster van de auto blijkt de volgende dag vermoord te zijn. Vanaf dan wordt Cass geteisterd door schuldgevoelens, geheugenverlies en angst voor de moordenaar.

Gebroken is geschreven in een zeer toegankelijke, en als gevolg daarvan, simpele schrijfstijl. De wijze waarop de auteur spanning probeert op te roepen doet kinderlijk aan: want Cass ziet een man bij haar huis, ze wordt gebeld zonder dat iemand iets zegt en ze hoort gekraak wanneer ze in bad ligt. De lezer verdient beter.

Wat wel goed uit de verf komt, is het personage van Cass. Paris trekt je vrijwel vanaf het begin mee in haar verwarrende wereld en benauwende gedachten, waarin haar geheugenverlies en paranoïde gedrag een allesbepalend effect hebben. Zonder moeite kun je je in haar inleven. Op een zeker moment begint haar gedrag echter ook irritant te worden en zou je Matthew willen toeschreeuwen om Cass eens even flink door elkaar te rammelen. Als deze reactie bij je opgeroepen wordt, is de auteur in haar opzet geslaagd.

De opbouw van het verhaal is traag. Cass belandt al vrij snel in haar miserabele situatie en daar blijft het verhaal dan te lang hangen. De beschrijvingen van de angstige momenten die ze beleeft zijn meer van hetzelfde. De doorlezer wordt tegen het einde van het boek beloond met meer vaart en pit, hoewel dit overkomt als een gehaast toewerken naar de ontknoping. Als Paris hier een langere aanloop voor had genomen, was dit de geloofwaardigheid én de diepgang zeker ten goede gekomen.

Het is de vraag of Paris met dit boek betere waarderingen oogst. De opzet in beide boeken is dezelfde: de karaktertekeningen worden goed uitgediept, daarentegen zijn er te veel herhalingen en pas op het eind komt er meer vaart in het verhaal. Ook Gebroken springt er niet echt bovenuit, maar is wel goed genoeg om een paar uur vermaakt te worden met de vraag waarom hoofdpersoon Cass de controle over haar leven kwijt is.