Vals beschuldigd

Een verhaal van een ervaringsdeskundige over een beangstigende realiteit die zomaar ineens jóuw realiteit kan worden. Dat is de kracht van dit verhaal over een jongvolwassene die onterecht wordt beschuldigd van verkrachting. Het overkwam de zoon van Esther Boek (pseudoniem). Zij schreef er het boek Geen kind meer over. Hoewel het verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten vermengd met fictieve elementen, bestaat het vermoeden dat het vooral ook autobiografisch is.

In het voorjaar van 2011 wordt Dex door de politie in zijn eigen huis gearresteerd. Charlotte heeft aangifte tegen hem gedaan wegens verkrachting. De politie maakt bij de arrestatie met veel vertoon een grote inbreuk op de privacy van de familie, iets wat traumatiserend is voor alle gezinsleden. Dex wordt meegenomen naar het politiebureau en dat is het begin van een proces dat uiteindelijk twee jaar in beslag zal nemen. Anna heeft een rotsvast vertrouwen in zijn onschuld en maakt zich hard voor zijn zaak. Ze krijgt in haar strijd om gerechtigheid te maken met de politie die zich onbeschoft opstelt tegenover haar en haar gezin en met tunnelvisie van justitie. Zaken waarvan we ook voorbeelden kennen uit de media. Geen kind meer beschrijft een ernstige zaak, één waarin iedereen zich kan inleven en waarvan iedereen hoopt het zelf nooit mee te maken.

Het belangrijkste thema in dit boek is de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kind. De kwetsbaarheid van een kind, ook al is hij volgens de wet nét volwassen, en de machteloosheid en kwetsbaarheid van een moeder zijn tussen de regels door voelbaar. Deze ingrijpende gebeurtenis maakt dat Dex zijn moeder bijzonder hard nodig heeft en de beschermingsdrang van Anna naar boven komt. Stuitend is om te lezen dat Dex volwassen is en Anna daardoor buiten veel beslissingen wordt gehouden. Op enig begrip van het logge, bureaucratische apparaat dat justitie heet, hoeft dan ook niet te worden gerekend.

Boek hanteert een eenvoudige, rechttoe rechtaan schrijfstijl. Veelal in dialogen of de gedachten van Anna verwoordend. Een aandachtspunt is de vele taalfouten die in het boek zijn achtergebleven: die zijn storend.

Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukken waarin het perspectief wisselt tussen Anna en de meisjes die aangifte hebben gedaan: Charlotte en Destiny. Daarbij zijn er tijdsprongen; heden en verleden, maar ook perspectieven wisselen elkaar af. Om het verhaal meer gelaagdheid te geven is hier logischerwijs voor gekozen, maar daar had meer structuur in aangebracht mogen worden.

De verhaallijnen van Charlotte en Destiny zijn een prettige afwisseling in het relaas van Anna. De auteur heeft de karakters van deze jonge meisjes (veertien jaar oud) echter te volwassen neergezet. Met name tijdens de verhoren op het politiebureau en in de rechtszaal praten ze niet als pubers, maar te weloverwogen en welbespraakt. Dex is in het verhaal het lijdend voorwerp, figuurlijk bedoeld in dit geval, want wat hij denkt of voelt komt niet tot nauwelijks naar voren. Mogelijk heeft Boek de gevoelens van haar zoon geen onrecht willen aandoen en het dicht bij zichzelf willen houden.

Geen kind meer is een indrukwekkend verslag van de invloed van een valse beschuldiging op de beschuldigde zelf, zijn moeder en de andere gezinsleden. Ook de kant van de aangeefsters wordt belicht en dat werpt een licht op de aanloop naar de valse aangiftes. Het toont aan dat deze jonge meiden de gevolgen van hun daden niet kunnen overzien en tot gevolg een gezin getraumatiseerd achterlaten.